Natuurlijk kwam hij weer te laat en natuurlijk ziet hij er niet meer zo gespierd en fit uit als tijdens Voodoo, maar tijdens de afsluitavond van Gent Jazz waren er overduidelijk sporen te zien van de D’Angelo die we zo graag willen.

Wat kan je natuurlijk ook verwachten van een artiest die zo lang is weg geweest en waarvan de verhalen, die we mondjesmaat tot ons kregen, alleen maar over politieaanhoudingen en drugsgebruik gingen? De concerten die hij eerder dit jaar in Paradiso gaf, waren een eerste inhaalslag voor rehabilitatie, het optreden op North Sea Jazz, geteisterd door een warrig, soms zelfs slecht geluid. Maar ook daar gingen de reacties meer over het feit dat hij nog wel dik was (ja ja zo gespierd en fit als in Untitled (How Does It Feel) is ie voorlopig weer niet), dat hij veel te laat begon en dat het allemaal niet meer zo goed klonk als eind jaren 90, begin jaren 0. Natuurlijk was het gisterenavond in Gent niet anders. De man liet ons ook gisteren weer lang wachten voordat hij opkwam, maar nu was er een reden: Hij had die middag met de soundcheck zijn volledige geluidscrew ontslagen! Ontevreden over het voortdurend matige geluid bij de optredens.

Dat wat er die middag kan er mee te maken hebben want op de afsluitavond van een wederom zeer geslaagd Gent Jazz, sloeg D’Angelo terug met een concert waarin we weer flarden te zien kregen van de man die met zijn 2 albums en de daarop volgende liveshows zo’n ongelooflijk grote reputatie heeft opgebouwd. Het kan ook aan zijn band gelegen hebben natuurlijk. Opvallende man in de band is de fameuze gitarist Jesse Johnson, vooral bekend als de gitarist van The Time, die na een lange afwezigheid uit de muziekscene ook weer zichtbaar wordt (Comebackalbum Verbal Penetration verscheen in 2009, na een 14 jaar lange stilte). Zijn geweldige gitaarstijl en spetterende funky inslag, deed het concert opstuwen. Vooral in de dikke funkstukken die de band speelde was zijn aanwezigheid goed te horen. Strakker dan strak, Minneapolis style, liet hij de gloriedagen van Prince en The Time herleven. D’Angelo, Prince fan als hij is, liet zich de strakke funk van zijn band zeer goed welgevallen. Een slimme, uitgelezen set uit songs van zijn 2 albums en een aantal, via bootlegs naar de wereld toe geslingerde songs als Sweet Sticky Green, creëerden een fijn concert.

Vervelend was dat zijn keyboard het gedurende het concert begaf en de sound ronduit groezelig de zaal inkwam maar met een flink aantal slimme funkstukken werd dat snel opgevangen. Het was duidelijk te zien dat D’Angelo het naar zijn zin had op het podium en daar had hij goede redenen voor. Zijn band klonk strak, hij was prima bij stem en de setlist was goed opgebouwd. En je kunt klagen over het feit dat hij met een snellere versie van het legendarische Brown Sugar zijn toegift wat rafelig afsloot: De versie stond wel als een huis. Vanavond was de avond waarop je, je niet meer af hoefde te vragen of we nu flarden van de oude geweldige D’Angelo gezien hebben. Ik heb sterk het idee dat we langzamerhand weer een nieuwe D’Angelo te zien krijgen die met zijn lang te verwachten nieuwe album (werktitel James River, producer wederom Questlove) indruk zal gaan maken en ons wederom de komende jaren in zijn greep zal gaan houden.