Het eerste van twee concerten die de Mexicaanse tenor Rolando Villazon gaf, op vrijdag 28 maart, in de hoofdstedelijke Muziektheater, was van een verpletterende schoonheid. Op woensdag 2 april zal het tweede concert gaan plaatsvinden.

De van oorsprong Mexicaanse, maar tegenwoordig in Parijs residerende, tenor Rolando Villazon, heeft een turbulente periode achter de rug. Nadat hij via het door Placido Domingo in 1999 georganiseerde Operalia festival de publieksprijs won maakte hij snel furore met werken van Verdi, Massenet en Tsjaikovski. Hij gaf vervolgens vele concerten, maakte albumopnamen maar het succes kreeg vorig jaar een donkere zijde doordat hij door gezondheidsproblemen (chronische verkoudheid die oversloeg in stemproblemen) geveld werd en hij de rest van het jaar verstek moest laten gaan. Gevreesd werd dat de ster Villazon te snel was opgebrand.

Afgelopen januari pakte Villazon in het Oostenrijkse Wenen het optreden weer op en het werd met zoveel enthousiasme door publiek en pers ontvangen dat die rustperiode juist heel goed is gebleken. De al eerder aangekondigde opera Un Ballo In Maschera’ van Verdi waarin Villazon de rol van Riccardo zou vervullen mag dan op de langere baan geschoven zijn, gelukkig krijgen we in Nederland de mogelijkheid om de tenor twee keer te zien in een programma met een recital van bekende aria’s.

Vrijdagavond 29 maart 2008 mag de boeken in als een legendarische avond in het Muziektheater, Amsterdam. Het was de eerste avond van de twee concerten die Villazon in Nederland geeft en het was een overweldigende avond te noemen. Reeds een blik op het podium deed een prachtige avond verwachten. Het podium leek voller dan vol. Met het grote Rotterdams Philharmonisch Orkest leek het podium al gevuld. Het aanwezige koor van de Nederlandse opera nam de rest van het podium in. Het programma was grotendeels gevuld met werken van Verdi en Tsjaikovski. Het orkest onder de bezielende leiding van Carlo Rizzi verzorgde de absoluut voorbeeldige en emotievolle basis waarover Villazon zijn aria’s kon zingen. Zijn vertolking van Macduff’s aria O Figli, O Figli miei uit Verdi’s MacBeth,vlak voor de pauze, was zo intens en indrukwekkend dat hij daarmee de avond al een legendarische allure meegaf.

Na de pauze bleef Villazon de spanning opzoeken en met een aria uit Gomes’ Fosca raakte hij opnieuw alle harten. De intensiteit waarmee Villazon de aria’s zingt doet je de rest van de omgeving volledig vergeten. Zelden een zanger zo op zien gaan in de beleving van het te vertellen verhaal. En waar het programma een einde vond mocht hij natuurlijk niet weg van het publiek. Na een aantal keren het publiek bedankt te hebben kwam hij uiteindelijk terug om met wel zes toegiften het publiek optimaal te bedienen. Villazon is van uitzonderlijke klasse en we mogen hem vanaf nu als een van de troonopvolgers van de ‘grote 3’ (Pavarotti, Domingo en Careras) gaan zien.