Elke twee jaar wordt er in Los Angeles een avond gehouden waarbij de muziek van zwarte films, films gemaakt door zwarte regisseurs en met een (zo goed als) zwarte cast, het muzikale uitgangspunt zijn. Films ook die een legendarische impact hebben gehad op de Amerikaanse (zwarte) samenleving. Zowel qua verhaal als de muziek die in die films zat. Voor de derde keer wordt deze avond nu gehouden. The Hollywood Bowl, dat legendarische buitenpodium, de place to be.

Musical director is deze keer Marcus Miller (fameus bassist, producer) en de legendarische Vince Mendoza was niet alleen verantwoordelijk voor de arrangementen maar ook als dirigent op de avond actief voor het Hollywood Bowl Orchestra. Met comedian Craig Robinson als host kon het eigenlijk ook al niet verkeerd gaan maar wat dacht je aan de lijst van El DeBarge, Dionne Farris, Chaka Khan, Meshell Ndegéocello, Raphael Saadiq, Charlie Wilson en BeBe Winans als vocalisten?

Natuurlijk is de lijst van zwarte films oneindig en was het niet moeilijk om deze derde editie prima te vullen. Natuurlijk hebben we altijd Shaft en Foxy Brown in de herinnering maar daar horen sinds vorig jaar ook zeker Black Panther en de animatie Spiderman bij. En zo ontzettend veel daartussenin. Veel te veel muziek en uitvoeringen om op te noemen die bijzonder waren. Maar natuurlijk gaan we dat wel proberen.

Dat El Debarge Trouble Man (van de gelijknamige film) aandurfde was al spannend genoeg, Veel volume heeft hij niet, nooit gehad ook. Maar het lukte hem wel om er een fraaie versie, die met de stem van Marvin Gaye natuurlijk legendarisch is, van de maken. Natuurlijk ook gesteund door het geweldige arrangement van Mendoza. Tranentrekkend mooi was Bebe Winans’ versie van The Greatest Love of All (uit The Greatest), een song die door George Benson bekend werd maar in de uitvoering van Bebe’s nichtje Whitney natuurlijk wereldfaam verwierf. Opgedragen aan de zo jong overleden Whitney zong Bebe de song vanuit zijn tenen het universum in. Zo vol van emotie dat het publiek na afloop in grootse euforie uitbarstte.

Spannend was ook een drieluik songs gewijd aan Prince, iets wat ze al drie edities volhouden. Spannend om dat El Debarge, die toch meer Michael Jackson dan Prince is, Girls And Boys te laten doen. Charlie Wilson brengt met zijn geweldig krachtige soulstem Baby I’m a Star volledig tot leven. Een heerlijk intense en dynamische versie die de meester zelf, zonder twijfel, zeer had kunnen waarderen.

Ook heel mooi is het moment dat Marcus Miller en Meshell Ndegéocello eindelijk samen dat geweldige Rush Over van de Love Jones soundtrack spelen. Wat een geweldige, door fantastische bas gedreven, song is dat toch. In typisch lome sfeer die Ndegéocello’s songs zo karakteriseren. Prachtversie. Om Chaka vervolgens ook eindelijk eens het wondermooie, samen met Bruce Hornsby voor de Spike Lee film Clockers geschreven, Love Me Still met orkest te horen zingen is al net zo onvergetelijk. Wat toch een prachtsong en wat is deze versie met orkest nog wonderlijk veel mooier. Chaka is geweldig bij stem, het arrangement al net zo buitengewoon.

Als het concert met een door Bebe Winans prachtig gezongen Lean On Me, als ode aan de Still Bill docu over Bill Withers die eraan zit te komen. Geweldige gezongen weer en heerlijk lang uitgetrokken totdat alle vocalisten op het podium naast hem stonden.

Natuurlijk vergeet ik dan te melden dat Snoop Dogg nog even langs kwam (een optreden dat niet veel langer dan 3 minuten duurde maar wel iedereen uit z’n stoelen kreeg) en dat Dionne Farris een wel heel erg goede zangeres is die bovendien met een zeer opvallende jurk (met lichtgevende ‘vleugels’) al net zoveel vreugde over het publiek uitstrooide.

Het Black Movie Soundtrack concert was een verrukkelijke avond in de open lucht in die fascinerende 17.400 plaatsen tellende Hollywood Bowl, waar de sfeer altijd buitenissig goed is en het meenemen van eigen eten en drinken alleen maar sfeer verrijkend werkt. Nogal voor herhaling vatbaar dus maar best ook wel erg ver weg helaas.