Wat kun je verwachten van een tachtiger die tussen de 500 en 600 composities voor televisieseries en voor film heeft gemaakt als hij de muziek zelf met een symfonieorkest en koor ten gehore komt brengen? Als je zou denken dat gezapigheid troef is, gegeven de leeftijd van de legendarische Italiaanse componist, dan vergis je je. Als je vermoed dat je een aaneenschakeling van westernsoundtracks krijgt, al dan niet met rauwe beelden, wed je eveneens op het verkeerde paard. Als je een fraai opgebouwd concert verwacht, een balans tussen filmmuziek en scores voor televisieseries, met gepaste aandacht voor de regisseurs waar Ennio Morricone mee samenwerkte, dan sla je de spijker op de kop.

De meester van de film- en televisieseriemuziek had een zeer zorgvuldig opgebouwde set voorbereid die het Tsjechisch Nationaal Symfonieorkest  en het immens Kodály Koor zeer begeesterd, groots musicerend dan wel bevlogen en overtuigend zingend over het voetlicht bracht. Openend met ingetogen klanken die Morricone schreef voor films van Giusepe Tornatore bracht het orkest de subtiliteit en de, min of meer, Europese klanken die hij in de muziek voor de Italiaanse regisseur liet doorklinken.

In alle werken klinkt door dat Morricone zijn muziek niet sec baseerde op klassieke invloeden, evenzeer nam en neemt hij moderne muziek mee, jazz, funk, rock, je komt het allemaal tegen in de werken van de maestro. Als na de hommage aan Tornatore het tweede deel van het concert, Scattered Sheets, vrij vertaald Van alles wat van start gaat met Chi Mai en de romantische klanken over het publiek komen, blijft het publiek toch in stilte luisteren. Hoe zoet ook, het gaat niet over de top en het wordt zeer zorgvuldig uitgevoerd. Het zijn de eerste echt bekende klanken in het concert die ras daarna worden gevolgd door weer wat onbekendere stukken. Il Maestro neemt de zaal mee over de minder gebaande paden van zijn grote oeuvre en het is juist ook dit dat vooral werkt door de muziek zonder dat er per se filmbeelden in gedachten voorbij flitsen. Zozeer zelfs dat de muziek uitnodigt om meer over de films H2S en Metti, una sera a cena te weten te komen. Het uit Le Professionel afkomstige Chi Mai toverde eerder al de herinnering aan Belmondo naar voren. Die film staat nog ferm in het geheugen gegrift.

In de zaal is het na dit blok helemaal niet meer moeilijk om beelden voorbij te zien trekken. Het derde deel, fraai getiteld The Modernity Of The Myth In Sergio Leone’s Cinema, brengt precies dat waar velen deze avond voor gekomen zijn. De westernklassiekers rijgen zich aaneen, met een glansrol voor de sopraan Susanna Rigacci die het bekende Jill’s Theme uit Once Upon A Time In The West omtoverde tot Morricone’s The Great Gig In The Sky. Loepzuiver en trefzeker als een van de helden die de films van Leone bevolkten bracht ze de hoge klanken prachtig en meer dan overtuigend. Niet de eerste, niet de laatste keer stond de Ziggo Dome op voor een staande ovatie na de indrukwekkende vertolking. En ja, ook de solist op de mondharmonica had al zo’n enthousiaste reactie ontlokt. De Ziggo Dome genoot zichtbaar.

Na de pauze was er eerst tijd voor recent werk van de eerbiedwaardige grootheid. Een rondje uit The Hateful Eight liet horen dat ook in 2016 de muziek van Morricone er toe doet. 3 Adagi waren inderdaad drie langzaam, bedachtzaam gespeelde stukken waarvan Deborah’s Theme uit Once Upon A Time In America wel het bekendst genoemd mag worden. Hierna volgde wederom een eerbetoon aan een Italiaanse regisseur, dit maal aan Marco Bolognini. Variatie alom in het programma en de spanning werd via drie stukken uit The Red Tent opgebouwd naar de muziek uit The Mission. Hoewel ook deze soundtrack hem geen Oscar bracht, is deze muziek, zeker zoals deze geïntegreerd is in de film van uitzonderlijke klasse. Om dit in concert te mogen beluisteren, was ongekend. Andermaal stond de Ziggo Dome vol eerbied en dankbaarheid tot de laatste man op om te applaudisseren.

Drie keer kwam Il Maestro terug voor toegiften. En het publiek reageerde steeds onverminderd enthousiast. De man die al deze muziek had gecomponeerd had op zijn respectabele leeftijd een orkest en koor tot grote hoogten weten te stuwen. Met ingehouden adem had het publiek steeds geluisterd en in de momenten van applaus sprak grote waardering voor de verschillende solisten, koor, orkest en voor de man met de baton. Hij kwam, hij zag, hij overwon.