Svarttjern bleek een goed begin van de avond. De band speelde hun traditionele black metal met veel overgave en wist het publiek goed in de stemming te brengen. Het geluid in de Melkweg was opvallend goed, hoewel de bass drums wel erg hard stonden. De zaal was al goed gevuld, maar het publiek reageerde nog wel wat mat. De songs van Svarttjern zijn erg goed en de band musiceert prima. Weinig show, maar goede muziek; een degelijke opener van de avond.

Het komt zeer zelden voor en het is beslist een frapant gezicht: twee mensen op het podium. Inquisition is een duo en bestaat uit een gitarist (Dragon) en een drummer (Incubus). Er is genoeg ruimte op het podium van de Melkweg, dus ik begrijp niet zo goed Waarom de microfoonstandaard dan voor de drummer geplaatst wordt. Misschien is dat geluidtechnisch de beste plek, maar het belemmert wel de interactie tussen drummer en publiek. En daar is Incubus juist zo goed in. Inquisition rockt als een enorm rockend ding! De muziek valt in hetzelfde straatje als die van Svarttjern, maar bevat net iets meer energie. De zaal is ondertussen behoorlijk gevuld en het publiek begroet de strakke black metal van Inquisition met overduidelijk enthousiasme. De band is heerlijk op dreef en de reactie van het publiek heeft duidelijk effect. Door deze wisselwerking krijgt de band momentum en wordt het optreden memorabel. In het midden van de set viel de spanning even weg, maar tegen het einde werd deze weer opgepakt. Inquisition zorgt voor een heel goed optreden en krijgt het publiek in de juiste stemming voor een black metalavondje.

“We’re the band that make you disappear.” Met deze woorden vatte zanger Pelle Åhman de reactie van het publiek pakkend samen. In Sollitude leverde een zeer overtuigend optreden en op ieder ander programma zou het hoge ogen gescoord hebben. De band speelt een heftige set en hun metal werkt erg aanstekelijk. Het publiek was behoorlijk uitgedund en dat is jammer, want het optreden was prima. Zonder de interactie met het publiek valt er voor In Sollitude echter weinig eer te behalen. Toch bewonderenswaardig dat ze hun volle honderd procent geven.

Behemoth had eigenlijk hoofdact moeten zijn, tenminste als het om podiumpresentatie gaat. Met een overweldigende show en een podium dat larger than life is zorgen deze Polen voor een uitmuntend optreden. Op het ene moment wordt er enthousiast meegescandeerd en geklapt, terwijl op het andere moment de blast beats je om de oren vliegen en de melodielijnen onnavolgbaar snel gespeeld worden. De sfeer is donker en kwaad en doet enigszins mesopotamisch aan. Het Perzisch uiterlijk van bassist Orion is zeer doeltreffend en ook het karakter van Nergal komt zeer overtuigend over. De band weet het publiek goed mee te krijgen en Behemoth verzorgt een overdonderend optreden. Hoewel de muziek duidelijk herkenbaar is, is toch ieder nummer weer anders. Het optreden blijft interessant en boeiend tot het einde.

Cradle Of Filth levert eigenlijk altijd een degelijk optreden af. Ook deze avond is de band goed op dreef. Dani is weer goed op dreef met zijn macabere gegil en hij oogt fit genoeg om het hele optreden vol te houden. Qua show is het een matig gebeuren, zeker in vergelijking met Behemoth, maar muzikaal weet de band het publiek goed te onderhouden. Cradle Of Filth kan putten uit een overweldigend aantal songs en deze avond lijken er enkel krakers langs te komen. Onmisbaar zijn natuurlijk Cruelty Brought Thee Orchids en  Her Ghost in the Fog. Van de nieuwste CD wordt enkel For Your Vulgar Delectation gespeeld, waarmee duidelijk wordt dat Cradle Of Filth voornamelijk drijft op hun oudere werk. Dat neemt niet weg dat deze Engelsen een prima afsluiter zijn van een zeer sterke concertavond in de Melkweg.

Fotograaf: Ruth Mampuys