×

Concert

15 juli 2018

Blues Angels kleuren ouverture van Blues Peer

Geschreven door:

De openingsavond van het Limburgse festival blijft gereserveerd voor nationaal talent. Dat is dit jaar op de vierendertigste editie niet anders. Tensfield, een formatie uit de omgeving van Leuven werd opgemerkt op de Blues Challenge van 2016 en openen de score met een funky fusie van jazzy blues. In dit kwartet valt geen zwakke schakel te bekennen, gitarist Raffe Claes vormt een inventieve tandem met orgelist Koen Geudens terwijl de ritmesectie met Geert Zonderman en Jurgen Moelans verrassende tempowisselingen debiteert. In de nog nagenoeg lege tent wordt het snedige gitaarwerk opgestuwd door het orgel dat gebeurt vooral in uitgesponnen instrumentals. Claes is niet echt een fantastisch vocalist, maar trekt zich behoorlijk uit de slag met zijn krachtige stem. De uit het debuut Freeze The Clock geplukte tracks worden met enigszins herwerkte arrangementen gepresenteerd, we onthouden een stomende uitvoering van The Joker Smile en vooral de titelsong Freeze The Clock, een knap opgebouwde bluesslijper.

Blues Angels

Bij Blues Angels figuren muzikanten die in uiteenlopende projecten hun sporen ruimschoots verdienden. Jan De Bruijn, zuster Anneke en haar levensgezel Pieter van Bogaert openden de allereerste editie van het festival in ’85 destijds met The Crew. Als het Nederlands Belgisch combo niet geprogrammeerd stond leende Pieter zijn hammondorgel wel eens uit op talloze edities. Twee jaar geleden stelde Jan geflankeerd door Pieter zijn soloproject voor met Pieter. Dit jaar zijn de dames er terug bij, An neemt samen met Kathleen Vandenhoudt en Pascale Michiels, die het festival eerder als About The Queen Of Blues bezochten opnieuw de zangpartijen voor hun rekening, ze ondersteunen Jan, die het volledige concert zittend op een stoeltje afwerkt, tijdens de krachtige opener het van Sam & Dave bekende You Don’t Know What You Mean To Me.

Met de tamboerijn in aanslag treden de drie blueszusters beurtelings op de voorgrond. Anneke brengt een gepassioneerde, met handclaps begeleidde, uitvoering van Nina Simone’s Sinner Man daarbij zorgt Pieter voor grandioze toetsenbijdragen. Die duiken ook op in het door Pascale aangevoerde I Been Hoodood, de rauwe zang balanceert op een hitsige percussie en vervormde psychedelische instrumentatie, bezwerende voodoo die zijn uitwerking niet mist in de ondertussen behoorlijk gevulde tent. Een interpretatie die ongetwijfeld op goedkeurend gegrom van Dr.John onthaald wordt. Als Kathleen even moederziel alleen op het podium achterblijft met de piano van Pieter levert dat een naar de keel grijpend St. James Infirmary op. De geïnspireerde grondig vertimmerde gospelbewerking van Robert Johnson’s Crossroads is eveneens bijzonder, maar blijft in het spoor van de duivelse ride met een ongemeen broeierige a capella ontknoping. When Love Comes To Town vormt een treffende illustratie van de wisselwerking en opent nog een spannend afsluitend luik, een weergaloze terugkeer voor Blues Angels.

Frankie Saenen

Een tribute mag niet ontbreken op de vrijdag en daar zorgen Cosmo’s Fogerty, een trio dat zoals de naam al aangeeft in het repertoire van Creedence Clearwater duikt. Onder impuls van Frank Saenen, de oorspronkelijke drummer van The Scabs en recent samen met bassist Geert Schurmans opnieuw on the road met Guy Swinnen en Willy Willy. Met de hulp van Schurmans gitarist Jo Neyskens ontpopt Frank zich als het alter ego van John Fogerty met een rauwe reïncarnatie van onnavolgbare CCR. Born On The Bayou, Green River, Travellin Band het herkenbare repertoire van Fogerty en kompanen het gaat er moeiteloos. Soms vergaloppeert het trio zich in een opgedreven ritme, maar dat euvel speelde ook CCR wel eens parten tijdens hun concerten. Helaas verzanden de verrichtingen van Cosmo’s Fogerty bij momenten in een platvloerse vormeloze boogie brij, maar als The Midnight Special en Fortunate Sun uit de levende jukebox rolt, zeuren we daar niet over en overwint de nostalgie.

Boogie Boy

Een gebrek aan muzikaliteit kan je de uitmuntende muzikanten Boogie Boy’s Woogies niet aanwrijven, Dirk van der Linden aan het orgel en de ritmesectie met Carlo van Belleghem loodsen hun frontman met perfecte timing door de set. Als concertpromotor Paul Ambach haalde hij nog tijdens zijn studentenjaren, iconische blueslui als John Lee Hooker naar België, met Make It Happen komen daar naast soulbrother James Brown, Michael Jackson Prince, The Rolling Stones, BB King en het jaarlijkse rendez-vous met Dylan bij. Als promotor bezocht hij talloze keren het festival, ooit nog met de betreurde Ray Charles. Dat blijft zijn grootste held en inspirator.. Zeventig is Ambach ondertussen. Als hij zich achter zijn pianootje zet ondergaat het kleine wat gezette mannetje een merkwaardige metamorfose en transformeert hij in de energieke Boogie Boy die een ode brengt aan de blues met voortreffelijk pianospel, maar helaas wat minder subtiele zang. Desondanks weet hij als geslepen volksmenner met zijn bulderstem een niet onaanzienlijk deel van het publiek in te pakken met klassiekers als Hallelujah I Love Her So, Stormy Monday Blues en Got My Mojo Working. De motor doet het inderdaad nog steeds.

Foto’s: Freddy Vandervelpen

Meer Blues Peer 2018: