“Let’s just skip spring.” Met die woorden gaf Ad Vanderveen perfect aan wat voor heerlijk zomerse dag het was, zaterdag 23 april, tijdens de elfde editie van Blue Highways. Een indoor americana festival, dat met deze hoge temperaturen makkelijk buiten gehouden had kunnen worden. Belangrijkste conclusie: niet alleen de temperatuur was hoog, dat was de muzikale kwaliteit ook. Deze editie kende enorm veel hoogtepunten!

Grote voordeel is dat Blue Highways 2011 ‘slechts’ twee podia kent, de kleine zaal (lees: tent) en de grote zaal. Daarmee was het overzichtelijk en hoefde je niet veel te missen. Uiteraard zat er wel wat overlap in het programma, waardoor bepaalde keuzes gemaakt moesten worden. Dat betekent dat ik niet alles hebben kunnen gezien. Toch durf ik achteraf te zeggen, dat ik de echte hoogtepunten heb meegemaakt. Hier een kleine, persoonlijke selectie. Zonder de andere artiesten tekort te willen doen, dit is mijn persoonlijke top drie, in volgorde van optreden:

The Iain Ad Venture: ik blijf het zeggen, wat mogen we in Nederland ongelooflijk blij zijn met een muzikant als Ad Vanderveen. Wat een klasse! Samen met Iain Matthews en Kersten de Ligny bracht hij de kleine zaal in vervoering, met voornamelijk nummers van hun album Ride The Times. Het (akoestische) gitaarspel was hoogstaand. De country en blues-invloeden van Vanderveen passen geweldig bij de folk-invloeden van Matthews, samen levert het enorm toegankelijke americana op. Muziek, die in eerste instantie misschien eenvoudig lijkt, maar die door de invulling van topkwaliteit is, met name vanwege het gitaarspel van Vanderveen. Wat ook opvalt: de stemmen van de beide heren verschillen erg van elkaar, maar gaan toch heel goed samen. Tijdens het luisteren kwam ineens een woord bij me op, dat wat mij betreft perfect het gevoel omschrijft dat voortkomt uit de muziek van dit gezelschap: geruststellend. Even waren er geen problemen, een optreden lang kwam alles wel goed.

Tweede hoogtepunt was Israel Nash Gripka, ook hij speelde in de kleine zaal, samen met zijn band The Fieros. Na zijn briljante album Barn Doors And Concrete Floors waren mijn verwachtingen enorm. Stiekem twijfelde ik zelfs of de Amerikaan hieraan wel kon voldoen. Na Blue Highways 2011 kan ik zeggen: met vlag en wimpel. Wat een waan-zin-nig goed optreden was dit! De band zorgde voor een muur van gitaargeluid: Gripka zelf speelde op de akoestische gitaar, tijdens de meeste nummers werd hij begeleid door nog drie elektrische gitaren. Dit zorgde voor een ongekende power, voor een opzwepende, voortdenderende trein van muzikale kwaliteit die iedere aanwezige leek te bezweren, leek te verzwelgen. En dan die stem, een mengeling van Neil Young, Bruce Springsteen en John Fogerty, met toch ook een grote lading eigenheid. Deze performance was van een grootsheid, vergelijkbaar met Neil Young samen met Crazy Horse in hun allerbeste dagen. Kreeg het album 4,5 van de 5 sterren, dit optreden krijgt er 6!

Afsluiter van het rijtje hoogtepunten én van het festival in de grote zaal was American Aquarium. Ook hier lag de lat der verwachtingen hoog: in november 2010 kreeg hun album Small Town Hymns ook 4,5 (terechte) sterren, dat maakt natuurlijk nieuwsgierig hoe de band dan live klinkt. Extra benieuwd was ik, vanwege de bizarre dag die de bandleden hadden: na een vertraging in de VS waren ze pas ’s ochtends in Nederland aangekomen, om direct richting Utrecht te gaan om te spelen in het Radio 2 programma Spijkers Met Koppen van de VARA. Hier had ik na afloop een interview met frontman BJ Barham (dit zal later nog op WiM verschijnen). Deze middag werden al de nodige Belgische bieren genuttigd en ook de gang naar de coffeeshop mocht dit eerste bezoek aan Nederland natuurlijk niet uitblijven. Toen ik de heren later die middag op het festivalterrein weer tegenkwam, merkte je aan alles dat de jetlag en de ‘versnaperingen’ hun tol begonnen te eisen. Ik vreesde voor het ergste en het werd dan ook ‘erg’: het werd ‘erg goed’!

Het optreden ’s middags bleek een leuk voorproefje voor het vuurwerk dat de band ’s avonds zou brengen. Veel nummers van Small Town Hymns kwamen voorbij, daarnaast een paar oudere songs en ook kreeg het publiek de primeur van een nieuw nummer, dat op het volgende album gaat komen. Tussen de nummers door wist Barham het publiek te vermaken met veel humor. En jemig, wat een goed optreden gaf de band. De uptempo nummers rockten heerlijk (denk aan een band als Drive-By Truckers), de ballads gingen door merg en been. Dat komt vooral omdat dit erg persoonlijke nummers zijn, die Barham zeer intens en overtuigend weet over te brengen. Meest indrukwekkende nummer was de ballad Water In The Well, dat Barham solo speelde. Zang, akoestische gitaar en een prachtige tekst (“The bottom doesn’t look so bad, when the bottom’s all you know”) kwamen samen tot deze tranentrekkend mooie versie, waarmee Barham het publiek even volkomen stil kreeg. De beloning na afloop was een enorm applaus.

Dit eerste optreden van de band op Europese bodem was bijzonder geslaagd. O ja, ik had het al over de bizarre dag voor de band: rond 1.00uur gingen ze op weg naar hun hotel, om een paar uur later weer naar de VS te vliegen. Wat een mentaliteit, chapeau! Sowieso, het is een gotspe dat American Aquarium niet al veel meer bekendheid heeft in Nederland. Zo veel kwaliteit: muzikaal, tekstueel én dan ook nog een grote entertainmentwaarde. Voor de maanden juli, augustus en september hebben ze de agenda met opzet nog leeg gelaten. Voor het geval dat Europa ‘roept’… Dus dames en heren boekers, sla je slag en haal deze heren snel weer hierheen!

De organisatie van Blue Highways kan erg tevreden zijn. Tegelijk hebben ze het zichzelf wel verrekte moeilijk gemaakt, om dit in 2012 te overtreffen.