Op de eerste avond van haar korte tour door Nederland die vanavond Paradox in Tilburg en zaterdag LantarenVenster in Rotterdam aandoet, trapte pianiste Tania Giannouli af in het Amsterdamse Bimhuis. Het was een prachtige kennismaking met een groot nieuw talent.

De tour stond al vlak na het verschijnen van haar laatste album In Fading Light gepland, maar de pandemie trok het tourschema steeds meer naar voren. Uiteindelijk, bijna tweeënhalf jaar na het verschijnen van dat album kan ze dan eindelijk de tour maken die ze zo graag wilde. Natuurlijk stond ze in november al op November Music in Den Bosch en maakte daar grote indruk.

Het weerzien op het podium van het Bimhuis met het trio waarmee ze ook In Fading Light opnam was een magische ervaring. In landgenoten Andreas Polyzogopoulos op trompet en Kyriakos Tapakis op oud heeft de Griekse pianiste twee geweldige muzikanten gevonden waarmee ze gezamenlijk een echt ander geluid laat horen.

Een triosound die ergens tussen authentieke/traditionele melodielijnen, klassiek en vrije jazzsferen in zit en juist door het specifieke instrumenten gebruik een geheel eigen sfeer herbergt. De composities van Giannouli hebben zowel een vrije als warmbloedige ondergrond die in een soms dwarse dan weer melodieuze vorm als vanzelf het hoofd en hart binnenstromen.

Muziek is niet altijd gemakkelijk te beschrijven, soms is het gewoon beter muziek te ondergaan. In het geval van dit trio is dat bepaald niet anders. In je hoofd dwaal je af naar de gebieden rondom de Middellandse zee over de decennia heen, gevoed door het geluid van de oud, weergaloos bespeeld door Tapakis, die door het soms haast fluisterende geluid van de trompet van Polyzogopoulos een nog mysterieuzer sfeer krijgt.

Giannouli is de ‘jazz star to be’. Ze speelt ronduit weergaloos piano en met veel durf. Avontuur en het uitproberen van nieuwe klanken zit in haar spel gegoten. De drang om geen optreden hetzelfde te laten zijn, elk publiek iets anders te geven, is groot. Hoe specifiek de instrumenten van elkaar verschillen zo coherent is de sound van dit trio, hoe moeiteloos vloeien de instrumenten in een magisch geheel in elkaar.

Waar In Fading Light al een opzienbarend goed album was, overtreft de livesetting het album. Dat het trio al even met elkaar speelt leidt tot wonderlijke extra verleidingen die de composities op plaat al herbergden. Vanaf de start van het concert is het geluid prachtig in balans en voel je dat het trio kan opstijgen naar grote muzikale hoogten. Wat ze dus vervolgens ook doen in steeds weer prachtige op- en uitbouw van de composities.

Muziek ondergaan in tijden van wereldchaos is van een andere dimensie. Je zou de mensen het theater in willen trekken om juist nu uit de waanzin van de wereld te treden en zich volledig te laten verliezen in de muziek. Anderhalf uur geconcentreerd luisteren en kijken naar deze drie muzikanten verrijkt de ziel. Muziek die zo grenzeloos, tegelijk zo verbindend, daarnaast dan weer ontroerend melodieus dan weer dwars en spannend is, verrijkt het leven al net zo hard.

Foto’s: Peter Sieben