×

Concert

06 maart 2011

Barbara Hannigan en Reinbert de Leeuw

Geschreven door: Didi de Pooter

Het is een mooi plaatje: onbehoorlijk mooie blonde leeftijdloze Barbara Hannigan aan de vleugel van oude grijze rot Reinbert de Leeuw. Allebei zijn ze redelijk bescheiden in hun lichamelijke expressiviteit, maar elke vezel doet mee. Hannigan hangt bijna fatalistisch aan de vleugel alsof ze elk moment kan loslaten, net als de muziek, die elk moment kan veranderen van feeëriek impressionistisch naar doordringend krijsend. Maar ze laat niet los, ze danst. Heen en terug.

Hannigan de leeuw

Gelukkig is er ook nog iets te luisteren bij dit schouwspel. Hannigan en De Leeuw vertellen verhalen. Over Frankrijk, nachten in Parijs, spannende avonturen, pijn. De Franse liederen van de tweede helft van eind 19e en begin 20e eeuw zijn beslist geen lekkere wegzingers. Het is geen opera: lekker galmen en wiegen in de takt, het is geen Schubert waarbij je tot vier kunt tellen en gewoon je ding kunt doen; het is impressionisme. De liedjes zijn geen liedjes, maar wolkjes van geluid die wegwaaien. Ze omhullen niet, ze waaien over je hoofd, je kunt er alleen naar kijken. Probeer zoiets maar eens met een stem te vangen.

Met wolkjes geluid heeft de sopraan geen moeite. Ze stuurt donderwolken en schapenwolkjes één voor één het volle Vredenburg Leeuwenbergh in, over de hoofden van een verrassend jong publiek. Dat worstelt ermee. Het eerste kwartier van het concert is iedereen verkouden en kucherig, en zelfs het verstilde Extase dwingt geen respect af: en masse wordt de bladzijde van het programmaboekje in de slotnoot van de zang omgeslagen, dwars door het echoënde naspel van de piano heen.

Het probleem is Hannigans spreekstemachtige klankbenadering. Ze haalt haar adem uit haar borst en laat weinig ruimte voor de klank, wat een warme gloed in de weg staat. Het maakt de uitvoering wat vlak en bodemloos en muziek zonder een duidelijke richting moeilijk te verteren. Dit anti-schreeuwerige is een gedurfd en bewonderenswaardig geluid voor een sopraan. En wat belangrijker is: het past bij deze muziek. Hannigan wil een verhaal vertellen, een sfeer neerzetten en dat doet ze uitstekend. Met name de stille bedachtzame en zangerige liederen bezorgen kippenvel. De Leeuw en Hannigan speelden eerder samen en dat is te merken. Hoewel De Leeuw de takt wel wat los mag gooien.

De mooie blonde en de grijze leeuw kiezen niet voor de gemakkelijke weg en bezorgen het publiek hoofdbrekens, maar dat doen alleen de besten.

UPDATE: Hannigan en de Leeuw staan zondag 15 mei in De Doelen in Rotterdam, met hetzelfde programma!

Barbara Hannigan, sopraan
Reinbert de Leeuw, piano

Vredenburg Leeuwenbergh, 5 maart 2011

Ernest Chausson

  • Apaisement (La lune blanche) opus 13/1
  • Sérénade opus 13/2
  • L’Aveu opus 13/3
  • La cigale opus 13/4
  • Chanson d’Ophélie opus 28/3
  • Les couronnes opus 27/3
  • Les heures opus 27/1
  • Oraison opus 24/5
  • Les temps de lilas
  • Chanson perpétuelle

Henri Duparc

  • Chanson triste
  • Elégie
  • Le manoir de Rosamonde
  • Sérénade florentine
  • Extase
  • L’invitation au Voyage
  • Phidylé
  • Au pays où se fait la guerre
  • La vue antérieure

Reynaldo Hahn

Les feuilles blesses

  • Dans le ciel est dressé la chêne séculaire
  • Encore sur le pavé sonne mon pas nocturne
  • Quand reviendra l’ Automne avec ses feuilles mortes
  • Dans la nuit
  • Belle lune d’argent
  • Eau printanière
  • Fumée
  • Pendant que je médite
  • Aux Rayons du couchant