In een uitverkochte Melkweg speelden gisteravond (20 mei 2011) Amon Amarth, The Black Dahlia Murder en Evocation. Helaas is het me niet gelukt om de landgenoten van de hoofdact te zien spelen. Tijdens het optreden van Evocation was ik backstage voor een interview met Johan Söderberg, een van de gitaristen van Amon Amarth. Dit gesprek zal later op WiM verschijnen.

The Black Dahlia Murder genoten van een redelijk geluid. De onderste regionen van de toonladder waren ruimhartig vertegenwoordigd. De bandleden hadden niet veel ruimte op het podium van de zaal. Dit beperkte hun bewegingsruimte danig. Dit alles verhinderde deze Amerikaanse metal band niet om een goeie opwarmer te zijn voor het publiek. Met hun opzwepende ritmes weten ze de fans goed in beweging te krijgen. Het was vooraan weer een menselijke draaikolk die alles en iedereen op dreigde te slokken. Ik begon me gaandeweg af te vragen of het publiek niet te veel afgemat werd.

Amon Amarth kwam, speelde en overwon. Of ze nu wel of geen viking, death of heavy metal spelen doet niet ter zake. Of Noormannen en Vikingen dezelfde volkeren waren of verschilden is niet belangrijk. De muziek van Amon Amarth is als een orkaan die alles en iedereen optilt en verderop weer neerkwakt. Met weergaloze kracht en overtuiging weet deze band het publiek volledig op de hand te krijgen. Het geluid was opvallend slecht, de lichtshow was erg goed!

Eigenlijk maakte het allemaal niets uit; Amon Amarth speelde hun songs vol overtuiging en met daadkracht. Zelden zo’n enthousiasme in het publiek gezien als gisteravond. Met volle overgave werden de teksten gescandeerd. Het publiek bleek voldoende energie over te hebben om zich uit te leven tijdens de hoofdact van de avond.