Tragische gitaarheld Peter Green overleden
Afgelopen zaterdag is Peter Green overleden in Canvey Island in het Britse Essex. Peter Allen Greenbaum werd 73. De zanger-gitarist richtte Fleetwood Mac op samen met zijn jeugdvriend drummer Mick Fleetwood die hij ontmoette bij Peter Bardens B’S Looners. John McVie verzorgde er de basakkoorden, evenals bij John Mayall’s Bluesbreakers.
Als invaller voor Eric Clapton, die naar Cream verhuisde, maakte Green in 1966 indruk bij dat Britse blues instituut op A Hard Road. De zelf gecomponeerde uit zijn Gibson Les Paul ontlokte, Latin geïnspireerde instrumental, Supernatural, legde fundamenten waarop Carlos Santana uiterst succesvol verder bouwde, Black Magic Woman is overigens eveneens afkomstig van Green.
Het markante gitaarspel toonde al een ongeëvenaarde vloeiende frasering die later gecombineerd werd met diep doorleefde bluesy voordracht. Aangevuld met slidegitarist en Elmore James adept Jeremy Spencer leverde Fleetwood Mac drie langspelers op Blue Horizon af die van stomende Chicago Blues adaptaties naar door persoonlijke ontboezemingen gekleurd blueswerk pendelen.
Fleetwood Mac onderscheidde zich in de druk bevolkte Britse blues scène met een meer geïnspireerde benadering van het twaalfmaten genre. Greens interpretatie van Little Willie John’s Need Your Love So Bad tonen evenals enkele van zijn eigen compositie tijdloos allure. Het lichtjes fantastisch instrumentaaltje Albatross waarop de piepjonge gitarist Danny Kirwan excelleert in een vraag en antwoordspel met het poëtische snarenwerk van Green en Spencer op vederlichte percussie werd een enorme hit evenals het intimistische Man Of The World.
Nauwelijks 23 had Peter Green zowat alles bereikt wat er te bereiken valt in de rock en popwereld. In ’69 gaf hij Beatles en Rolling Stones het nakijken in de Britse poppolls. Daarna volgde nog het epische, in twee delen opgebouwde, Oh Well. Eveneens als het rockende Rattlesnake Shake afkomstig van Then Play On dat de overgang van het initieel bluesgetint werk naar rockpop bijzonder treffend illustreert.
Greens experimenten met acid en andere drugs ondermijnden zijn labiele mentale toestand die gereflecteerd werd in muzikale hallucinaties zoals het ronduit huiveringwekkend The Green Manalishi (With The Two Prong Crown). Het werd de ultieme sessie van Green met Fleetwood Mac. Tijdens zijn psychotische impasse werd in 1970 nog het ronduit teleurstellend fusion experiment The End Of The Game uitgebracht.
Eind jaren zeventig wordt de lange stilte doorbroken met In The Skies het eerste werkstuk in een reeks die doorloopt in de jaren tachtig om uiteindelijk op een doodlopend spoor te belanden. Zijn voormalige kompanen Mick Fleetwood en John McVie beleefden ondertussen met Fleetwood Mac een onwaarschijnlijke triomftocht samen met gitarist/zanger Lindsey Buckingham, zangeres Stevie Nicks en toetsenvrouw/zangeres Christine McVie.
In het zog van Blues For Greeny, Gary Moore’s eerbetoon, komt Green terug met de hulp van gitarist Nigel Watson en Cozy Powell aan de drumkit. Met Splinter Group verschijnt hij in de tweede helft van de jaren negentig terug op de festivalpodia. De eens zo machtige zanger lijkt In ’97 op het podium van Blues Peer een schim van zichzelf maar in het instrumentale gitaarwerk schemert af en toe nog een glimp van de geniale snarenman van weleer door die destijds door gereputeerde collega’s als Eric Clapton, Jimmy Page en B.B. King bejubeld werd