Bernardo Sassetti – een fatale val

Een moment stilstaan als een musicus stilvalt. Afgelopen donderdag, 10 mei, is één van de grootste Portugese musici van nu, (film)componist en jazzpianist Bernardo Sassetti (1970), bij een ongeluk om het leven gekomen. Sassetti viel tijdens het nemen van fotos meer dan twintig meter diep van een klif bij het fort Abano, Guincho in de buurt van Cascais aan de Atlantische oceaan. Hij laat zijn vrouw, actrice Beatrice Batarda, en twee dochters achter. Sassetti, een beroemdheid in eigen land, had een grote toekomst voor zich. Nu blijven de herinnering en de muzikale schatten die hij achterlaat.

Hij begon zijn professionele muzikale carrière in 1987, vestigde zich in de jaren 90 in London en nam daar met de groep van trompettist Guy Barker drie albums op. Hij schreef een hele reeks meesterstukken die hij o.a. met collega-pianist Mário Laginha (vaste duo-partner van Maria João) en klassiek pianist Pedro Burmester opvoerde. Zijn album Nocturno (2002) werd de meest verkochte instrumentale Portugese jazzplaat ooit. Zijn zacht toucher en zijn golvende lijnen bezorgden hem uitnodigingen van o.a. musici als Andy Shepard, Art Farmer, Kenny Wheeler, Freddie Hubbard, Benny Golson, Curtis Fuller and Eddie Henderson en aan de latin-kant speelde hij o.m. met Paquito D’Rivera en Orquestra Cubana Sierra Maestra.

Sassetti had een sterk gevoel voor aantrekkelijke melodische lijnen, klankkleur, ritme en timing dat samenging met een groot dramaturgisch talent. In zijn subtiel spel met klankkleuren en stemmingen wist hij de muziek telkens stap voor stap spannend op te laden en fraai te laten golven … en kreeg zo het publiek aan zijn voeten. Zijn muziek heeft de melancholieke Lusitaanse kant maar even zeer de hoekige Monk-kant, de verstilde kant en een uitbundige kant die steeds weer in elkaar overgingen. Wat en hoe hij speelde had voor de luisteraar een sterke vertrouwdheid en kon live met een onweerstaanbare dynamica en aantrekkingskracht losgaan zonder ooit af te glijden naar bediening van clichés en oppervlakkigheid.

Ik had het geluk hem vorig jaar twee keer met zijn trio met bassist Carlos Barretto en Portugals meest gewilde percussionist Alexandre Frazão te zien: de eerste keer in de oude grandeur van het Teatro São Luiz in de wijk Chiado in Lissabon, de tweede keer tijdens het jazzfestival van Ljubljana in Cankarjev dom. Kenmerkend voor Sassetti: in Ljubljana kwam het tot een vlak voor het optreden spontaan opgezette improvisatie van het trio met de Sloveense danseres Manca Dolonc. Sassetti had sterke banden met theater, dans en film en stelde zich met zijn muzikale capaciteiten in dienst daarvan. De verbeeldende kracht van zijn muziek was hoog ontwikkeld wat hem tot gewilde filmcomponist maakte. Hij leefde voor de kunst en had iets van het Liszt-imago van de muzikale meester. Daar hoorde bij hem een zekere verlegenheid bij en tegelijk een ondeugende, schalkse vertrouwelijkheid en uitbundigheid op het podium. En hij had iets vluchtigs, iets mysterieus’, iets verborgen wilds …

Discografie
Bernardo Sassetti Trio – Motion. Clean feed
Will Holshouser Trio + Bernardo Sassetti – Palace Ghosts and Drunken Hymns. Clean feed.
Artwork + muziek