Horizons, het debuut van de jonge, uit Leeds afkomstige, saxofoniste Jasmine Myra, was twee jaar terug een grote jazzverrassing. Een album binnen de traditie van de spiritual jazz opgezet en met veel ambitie, compleet met strijkers, gebracht. De optredens die Myra met haar geweldige band gaf bleken gelijk al uitermate overtuigend.

Haar tweede album Rising is een al net zo ambitieus album. Met Myra met haar zelfverzekerde spel doorgroeiend tot bepalend saxofoniste binnen de Britse en Europese jazzscene.

Rising telt dan maar zes stukken, de rijkdom van de langgerekte composities is groot. Met Myra met haar prominente spel op de voorgrond en haar ijzersterke band met gitarist Ben Haskins, drummer George Hall, pianist Jasper Green, harpiste Alice Roberts (die beide ook spelen in de band van Matthew Halsall) en bassist Sam Quintana daar vlak achter.

Met de eerder uitgebrachte titeltrack als excellente albumopener duiken Myra en haar band, verrijkt met strijkers, met Still Waters gelijk nog meer de diepte in. Compositorische en muzikale groei in een krachtige eenheid samengebald tot een fascinerend goede nieuwe compositie. Fijn hoe strijkers nog meer rijkdom aan de compositie geven. Myra’s spel is prachtig.

Ook het daarop volgende Knowingness heeft die muzikale daadkracht en ambitie die Myra zo interessant maakt. De wederom sterke melodielijn op de sax, een fraai daarop inspelende band en de strijkers die nog meer warmte aan de stukken geven brengen iets zeer fraais voort. Knap ook hoe Myra en haar band de aandacht de volle acht mintuten moeiteloos vasthouden.

Opvallend hoe in die eerste drie composities de lijnen van Myra steeds zo herkenbaar zijn. Dat ze met Horizons een volledig eigen vorm in de spiritual jazz gevonden had mocht duidelijk zijn. Met Rising bewijst ze dat nog prominenter. Dat komt zeker ook door haar geweldige band. Een band die na het album per optreden beter werd, beter snapte waar Myra muzikaal heen wilde.

Ook het daaropvolgende Glimmers is weer volledig raak. Een rijk geschakeerd stuk waarin Myra haar band de volledige ruimte geeft. Momenteel mijn nieuwe favoriet van het album. Myra’s composities kennen niet zozeer verstilling, omdat er altijd een drive en groove onder hangen, maar zeker wel atmosfeer. En in die ruimte pakken zowel Myra als de andere muzikanten de ruimte met steeds weer fijne solo’s.

Het kortere, wederom erg fraaie Embers laat de strijkers wat prominenter in geluid horen en blijkt de basis voor de wonderbaarlijk mooie albumafsluiter How Tall The Mountians. Waar Myra en haar band vanuit de spiritual jazz de Latijnse sferen induiken. Over muzikale groei gesproken.

Myra schreef zes prachtige composities die met Gondwana baas Matthew Halsall zelf achter de knoppen een machtig geluid hebben meegekregen. Er wordt geweldig gespeeld op dit tweede album waarop van druk vanwege het succes van haar debuut absoluut geen sprake lijkt te zijn.

Myra heeft met Rising een uitstekende en warmbloedige nieuwe plaat gemaakt. Een muzikale nieuwe stap die niet alleen Horizons topt maar tevens nog duidelijker maakt dat ze met haar band echt klaar is de belangrijkste Europese podia te gaan veroveren.