De psychedelische rock van het Californische Sleepy Sun gaat alweer drie albums mee. Met name de soundscapes op het tweede album, Fever, maakten indruk. Toch verliet zangeres Rachel Fannan de band. Naar verluidt vanwege de gespannen relatie met overige bandleden.

Voor veel fans van Sleepy Sun heeft de band met het vertrek van de charismatische Fannan een te grote veer moeten laten waardoor deze nieuwe plaat eerder dit jaar dan ook niet onverdeeld positief is ontvangen. Spine Hits is inderdaad geen hoogtepunt in het oeuvre van Sleepy Sun. Een deel van het materiaal mist een organische innerlijke samenhang en lijkt bovendien wat te veel op elkaar qua tempo en opbouw. De lome, mystieke westcoastpop van Siouxsie Blaqq loopt op een weinig logische noch verheffende climax uit. Het wat vurigere Creature getuigt ook niet van grote inspiratie en hangt wat los in de scharnieren. Sleepy Sun komt met een mooi eindschot maar trekt helaas al na tien seconden de schuiven omlaag. Met het pakkende V.O.G. lijken de Black Keys in de buurt te komen. De band laat hier herkenbare, tijdloze rock horen en komt ineens met een gloedvolle gitaarbreak op een dik basfundament. Het slot van de track hangt er dan helaas weer wat bij; ook hier lijkt de band voor een knip- en plakmethode te hebben gekozen.

Ondanks de tekortkomingen is Spine Hits toch een lekkere plaat, een relatief licht werkstuk dat wat flauwe echo’s van Flaming Lips, Fleet Foxes, Neil Young, Screaming Trees en The Verve laat horen. Verwacht hier geen uitwassen in de stijl van de Sleepy Sun-klassieker Sandstorm Woman. Boat Trip, halverwege het album, is een akoestisch, fijnbesnaard miniatuurtje dat veel ruimte open laat. She Rex is lekkere,vlotte pop met een mooi scala aan gitaarlijnen. Martyr’s Mantra is hiermee vergeleken wat vlak maar deze psychedelische gitaarpop geeft het album een lekkere uptempo injectie. Het hieropvolgende Still Breathing is ijl, fragiel en het lange, hypnotiserende intro contrasteert lekker met het voorgaande Martyr’s Mantra. Afsluiter Lioness (Requiem) mag er wezen:  een kleurrijke track met geestverruimende gitaargolven, drones, gefluit , straffe drums en meeslepende  zang.

Spine Hits is nergens slecht maar het album weet op te weinig momenten echt door te stoten. Dat komt ten dele door een aantal songs dat niet helemaal lekker uitgewerkt lijkt te zijn. Sleepy Sun laat op andere momenten echter horen wel degelijk met opwindende psychedelische pop- en rock te kunnen komen. Het zijn hier vooral de gitaren die het hem doen. De band weet met een relatief beperkt instrumentarium flink effect te sorteren. Laten we Spine Hits voorlopig dan ook maar het voordeel van de twijfel geven en het beschouwen als overgangsplaat.