ZZ Top? Maken ze nog muziek? Dat zijn toch die lui met die baarden? Ja, dat zijn die lui met die baarden en ze maken nog steeds muziek. En ze treden ook nog steeds op. En ze bestaan dus ook nog.

Billy Gibbons, Dusty Hill en Frank Beard hebben alle kenmerken in zich, die – afgezien van hun uiterlijk – alle vooroordelen bevestigen die de gemiddelde Europeaan heeft ten opzichte van een gemiddelde Amerikaan, die afkomstig is van ergens in het Zuiden: uitgesproken redneck, maken van en luisteren naar een beetje dommige, simpele muziek, de tijd doden met bier drinken, het wapen schoonmaken, sleutelen aan een oude auto en vooral een bekrompen wereldbeeld erop na houden. De muziek die ZZ Top maakt kan dan ook dienen als een perfecte soundtrack die deze levensstijl muzikaal kan ondersteunen.

Maar ZZ Top kan ook gezien worden als een inmiddels al meer dan 40 jaar durende bezigheid van een drietal levensgenieters, die goed kunnen leven van de miljoenen albums die in de loop van de jaren zijn verkocht. Gibbons, Hill en Beard proberen hun leven dan ook zo simpel en eenvoudig mogelijk te houden: geen hoogdravende muziek, het overzichtelijk houden van hun liefhebberijen (pokeren en in customized cars rondkachelen), zich vooral niet gek laten maken, niet al te hard werken en dingen doen die je kunt doen als je geld teveel hebt, zoals het op de markt brengen van een barbecuesaus (BFG, de saus van Billy Gibbons, in twee smaken). Hilarische toestanden, alhoewel het toch wel weer tijd werd voor een nieuw studio-album. Want het is ook alweer negen jaar geleden dat de voorganger Mescalero is verschenen. En hoe simpel het leven van de drie Texanen ook is, er moet per slot van rekening wel voldoende brood op de plank zijn om het lanterfanten te kunnen financieren.

ZZ Top hoeft niet zo nodig hits te maken. Dat verwachten de fans niet van hun. Dat verwacht eigenlijk niemand van hen. Dat ze in de 80’s een paar hits hebben gescoord is dan ook meer te danken aan de opvallende videoclips en die nu als legendarisch gelden. Want hun muziek heeft in al die jaren geen enkele wezenlijke verandering ondergaan en is dat eigenlijk ook nergens voor nodig. ZZ Top is al ruim 40 jaar hét bewijs dat je met z’n drieën een prima sfeertje kunt bouwen en vernieuwing ook niet noodzakelijk is om je bestaansrecht te bewijzen. Evenmin is het nodig om vaak nieuwe albums uit te brengen. Kortom, de werkwijze en bijbehorende levensstijl heeft het trio tot nu toe geen windeieren gelegd. Bovendien moet het wel allemaal leuk blijven natuurlijk.

En na negen jaar niks nieuws meer te hebben uitgebracht, werd het weer eens tijd om te komen met wat vers materiaal. En opeens is daar La Futura. En gaat deze gebeurtenis niet zomaar onopvallend voorbij. Allereerst was daar het bericht dat Rick Rubin het nieuwe ZZ Top album zou gaan produceren. En dat Rubin de passie voor een overdaad aan gezichtshaar deelt met de meerderheid van zijn opdrachtgevers is hierbij alleen maar meegenomen.

Het bericht ergens in 2008 dat Rubin het nieuwe ZZ Top album zou gaan produceren was zeker nieuws, alleen al vanwege de op het eerste gezicht onwaarschijnlijke combinatie. Maar Rick Rubin’s projecten waren wel vaker onvoorspelbaar en is het aannemen van deze productieklus eigenlijk helemaal niet zo opzienbarend. Voorlopig werd er weer gesproken over ZZ Top en was er op z’n minst nieuwsgierigheid naar het resultaat. Maar dat resultaat werd maar uitgesteld en uitgesteld en onlangs lag er warempel toch dat nieuwe album.

Wat meteen opvalt is dat met een krappe 40 minuten het allemaal wel erg aan de korte kant is. En na een snelle eerste beluistering zou al snel een eenduidige conclusie getrokken kunnen worden: is dit het nu? Maar wie de moeite neemt om La Futura fatsoenlijk te beluisteren zal die eerste mening moeten herzien. Producties van Rick Rubin kenmerken zich door hun neutraliteit en laat hij de artiesten bij wie hij achter de mengtafel plaats neemt in hun waarde. En dat is op La Futura al niet veel anders. Ook moet even de gedachte opzij worden gezet dat wanneer Rubin ingeschakeld wordt, de artiesten in kwestie een boost in hun carrière nodig hebben. Voor ZZ Top geldt dat zeker niet, want zo hitgevoelig zijn onze Texaanse vrienden nu ook weer niet. Rubin doet gewoon waarvoor hij ingehuurd: ervoor zorgen dat ZZ Top klinkt zoals ze moeten klinken en zoals ze al jaren klinken: smerig, zompig en stroperig. En in de veertig minuten die voorbijtrekken wanneer La Futura in de CD-speler wordt gestopt ondergaat de luisteraar datgene wat verwacht wordt wat er zal worden ondergaan. Al bij de eerste tonen van de opener I Gotsta Get Paid weten we genoeg: de oerboogie is terug van nooit weggeweest, het bescheiden arsenaal instrumentarium is helder te definiëren en is het 10 nummers lang cruisen en heeft de muziek nog het meeste weg van een roadtrip soundtrack. Die dan wel gemaakt moet worden met de Cadzilla. Die übercoole kar van Billy Gibbons. ZZ Top terug van weg geweest? Natuurlijk je reinste flauwe kul. La Futura is gewoon een nieuw album van de drie Texanos die negen jaar na hun vorige verschijnt. Niks meer en niks minder.

Het luieren kan weer worden gecontinueerd.