Het is echt een cadeautje hoe het Yellofox gezelschap ons de nieuwste For The Dreamers release aanbiedt. Zorgvuldig ingepakt met als extra bijlage een kleine posterprint van de albumhoes en daarbij de toevoeging van een uitgebreide biografie. Hier gaat je hart wel sneller van kloppen. Het is nogmaals bijzonder dat de plaat op een klein label wordt uitgegeven en zoveel aandacht verdient. De Hagenezen dragen in alles het speelplezier uit. Yellofox is de liefdesbaby van het liefdeskoppel Marc Mosmans en Jorieke de Vet en zo behandelen ze deze ook, zorgvuldig, lief en teder. Mooi hoe ze deze passie in alles delen, de visualisatie is daarbij van even groot belang als de muzikale presentatie.

Als zanger en gitarist in bands als Venus Flytap en The Dustbowl Drifters draagt Marc Mosmans al de nodige bagage met zich mee als hij de studio induikt om aan het Tomorow Will Be Gone, But This Is Today folk debuut te werken. Zijn partner Jorieke de Vet laat daar haar cello spreken, soms treurend, dan weer vreugdevol vrolijk. Samen wisselen ze de zangpartijen af. Het zijn kleine momentopname verhaaltjes, welke als situatieschetsen de nodige herkenning oproepen. Het nog veelzijdigere For The Dreamers is een forse stap vooruit waarbij het gezelschap het accent vanuit de folk meer naar de country Americana verlegt.

De overige muzikanten bestaan uit familieleden en hun muzikale vriendengroep. Zo speelt Pauline de Vet de vioolpartijen in, bezorgt de van Mercy John afkomstige Roger Verbeek het overige gitaarspel, is Ronald de Jong verantwoordelijk voor de bas en neemt Frans Pruis achter het drumstel plaats. En de verdere muzikale omlijsting? Daarvoor schakelen ze de hulp van The Dustbowl Drifters maatje Lennart Bes, oud Venus Flytap collega Bob Koning, afgestudeerd violiste Jasmijn Burger en veelzijdige alleskunner Olivier Cornelissen in. For The Dreamers is dus het product van speelplezier en dat stralen ze in alles uit; muzikaal, tekstueel en artwork, tot in perfectie uitgevoerd.

New York is nachtelijke stadsromantiek, een ode aan het altijd bruisende in beweging zijnde Den Haag. Uiteindelijk is er no place like home en verlang je naar die vertrouwde koffiebar om de hoek waar je telkens weer dezelfde gezichten treft. Stel je dromen uit en leef het leven, hoe eenvoudig kan het zijn. Natuurlijk is het geluid op en top Amerikaans en knipogen ze met de sirenes naar het big city bestaan aldaar. New York staat ver van de nostalgische vertellingen verwijdert die de overige For The Dreamers songs opsieren. New York staat voor het heden, voor de toekomst zelfs, terwijl de overige tracks voornamelijk verwachtingen uitspreken en het verleden in ere houden.

Het is de warme samenzang en de rustieke typische Hollandse nuchterheid welke het verschil maakt. Och wat is het heerlijk om bij de melancholische Seasons folk klanken weg te dromen. Seasons is net zo grimmig en onvoorspelbaar als de mensheid, maar Seasons houdt tevens in slow motion geluksmomenten vast. Natuurlijk lonkt het grote succes, wat is het heerlijk om als een lichtgewicht veertje oceanen te trotseren. Het stevig rockende Feels Like A Malibu Day To Me maakt zich voor die overtocht klaar, het onvermijdelijke afscheid.

Het prachtig beeldende One Step At The Time krijgt ondersteuning van de murder ballad treurviool van Pauline de Vet, waardoor Yellofox de voor hun bekende countryvelden betreedt. Toch is One Step At The Time juist een ode aan de eeuwige vriendschap, opruiende vredestichters en idealistische veranderaars. De Forever Young mijmering staat bij de dromen verwezenlijkte oudere generatie stil die weigert om zich aan te passen. Wegverbreders die blijven vernieuwen, blijven denken en het vertikken om stil te blijven staan. Het is allemaal zo eenvoudig, zo treffend en zo echt. Hier pakt Jorieke de Vet haar cello momentje , welke ze best in het vervolg nog meer mag benutten.

De intrigerende glamrock albumhoes straalt de retro psychedelica van de jaren zeventig uit. For The Dreamers; idealiseer je dromen, maak je fantasieën waar, bouw regenboogluchtkastelen en overspoel deze met een betoverend Panoramix toverdrank mengsel. Richt je op de hoopvolle toekomst en put enkel uit het verleden om die grote singer-songwriters te eren, maar blijf vooral jezelf. Dit alles komt in het licht psychedelische afsluitende On Mars samen. We ontvluchten de hedendaagse ellende en zweven gevoelloos verdoofd in het heelal rond.

Het gedragen My Little Empire hoogtepunt bouwt zijn eigen sympathieke hippiecommune op, waarin liefde, genot en het gevoel van thuiskomen de codewoorden vormen. Isoleer je en bescherm je tegen de boze buitenwereld, bewapen jezelf met sterk uitdragende liedjes. De zelf bezinnende gemeen op de staart trappende The Hermit gitaartrack spreekt juist die behoefte naar het gekozen isolement uit. Mooi hoe beide kanten van een karakteserende persoonlijkheid belicht worden. Juist dat respect draagt zoveel vertrouwen in een ander uit, doorgroeien, acceptatie en bewustwording.

Uiteindelijk volgt de Please Wake Up de verloren zoon terugkeer, die ervaringen rijker zelfverzekerd fluitend zijn neuriënde levenslessen uitdraagt. De Moving On nomadetocht verrijking. Je bewandeld je eigen melodielijnen, trotseert de onbereikbare toonhoogtes om in uitgeblazen mineurstemming te eindigen. Of Yellofox zich bewust op de buitenlandse markt richt betwijfel ik, dit is vooral de muziek die de band zelf wil maken, die voorliefde voor folk en Americana sijpelt overal doorheen.