Wout Gooris Trio & Chisholm/Vann
Some Time
Jong jazztalent verdient alle ondersteuning. Neem nu Wout Gooris, die hier op het prachtig uitgegeven Some Time, de opvolger van Current, samenwerkt met altsaxofonist Hayden Chisholm en tenorsaxofonist Erwin Vann. Dat leidt tot een heerlijk dromerige escapade.
De erg veelzijdige pianist en componist zagen we eerder al aan het werk bij diverse projecten, waarbij telkens weer zijn grote bereik als muzikant opviel. Zo was hij op te merken in zowel grotere bezettingen met als meest uitgesproken voorbeeld Book Of Air: Vvolk als op iets kleinere schaal, zoals onder meer Black Mango en de begeleiding van Roselien Tobbackx. Dat werd eveneens opgemerkt door Gent Jazz die Wout Gooris in 2015 selecteerde als winnaar in de lichting Jong Talent.
Op deze release treedt Gooris naar voren als bandleider van een eerder klein, maar bijzonder hecht collectief. Een rol die hem duidelijk hoorbaar wel ligt. Niet dat Gooris de rol van bandleider al te nadrukkelijk opeist. Nee, het gaat hier duidelijk om de samenwerking tussen zijn band (met onder meer drummer Stijn Cools en contrabassist Nathan Wouters) en de focus op de verbreding door de sound via de input van twee bevriende saxofonisten als Chisholm en Vann.
Wat ons inneemt, is onder meer de persoonlijke aanpak van Gooris. Zowel in de muziek als erbuiten. En dus krijgen we geen gestandaardiseerde bio, maar wel een handgeschreven brief. De aandacht voor het persoonlijke komt ook in diens muziek heel goed tot uiting. Alweer eigenlijk, want dat was met Current natuurlijk ook al het geval. Emoties vormen de grondstof voor dit indringende album en die weet het Wout Gooris kwintet te vertalen naar heel open en toegankelijke muziek die schippert tussen lekker intieme en openhartige jazz en schuchtere energieke stoten.
De dromerige opener Fata Morgana doet zijn naam alle eer aan. Zachte saxofoonlijnen, voorzichtige piano en meer dan solide ondersteuning op contrabas en drum.’T Wout bijvoorbeeld komt mooi binnen en geeft aan dat het nu tot een kwintet uitgebreide collectief in vergelijking met voorganger Current weliswaar wegtrekt van het experiment met de elektronicagerichte onderbouwing en zich hier veel sterker richt op de expressie en zeggingskracht van de saxofoons. De grote sterkte van het album is te situeren bij het heerlijk losjes vloeiende spel en de onderlinge interactie tussen de muzikanten die heel sterkt steunt op wederzijds vertrouwen. Dat valt onder meer te halen uit het heerlijke dik acht minuten uitwaaiende Rever dat door zijn uitgestrekte improvisatie uitgroeit tot een van de knappe trekkers van dit volledig instrumentale luisteralbum.
Gaandeweg, bij herhaalde luisterbeurten, ontdek je evenwel steeds meer. Zo word je vast geraakt door de flirterige hiphopdrums tijdens Open die heel even het Britse jazztrio Go Go Penguin in herinnering brengen. Elders word je haast als vanzelf geraakt door de fascinerende kracht die van dit kwintet uitgaat. De muziek is heerlijk zoet en dromerig, maar heeft ook onmiskenbaar cinematografische kwaliteiten. Neem bijvoorbeeld de poëzie van afsluiter Lullabye die een heel bitterzoet kantje heeft.
Voor het prachtig mooie artwork deed Gooris beroep op Stefaan Claeys en het bijzondere grafisch design was dan weer in handen van Marie Sledsens. Dat alles maakt Some Time bijzonder. De release is echt een kunstwerk op zich. Aan alles merk je dat hier veel tijd, bezinning en reflectie is aan te pas gekomen. Geen snel in elkaar geknutseld werkstuk, maar een release die heel rijp en matuur binnenkomt.