Het tweede album voor een prestigieus platenlabel is altijd de ware test voor een artiest: Bewijst hij zijn ware klasse door nogmaals een zo goed album te maken als het overrompelende ECM debuut? Pianist Brederode slaagt met glans.

Met het getekend worden door het legendarische ECM in 2006 was alle aandacht gelijk optimaal gericht op de jonge Nederlandse pianist Wolfert Brederode. Met zijn muzikale stijl, die de nauwgezetheid van een concertpianist en de spanning en onnavolgbaarheid van een jazzmuzikant in zich herbergt, is hij de ideale muzikant voor het Duitse platenlabel waar nooit iets klinkt als het op eerste gehoor lijkt. Het eerste ECM album, getiteld Currents (2007), bleek gelijk een zeer spannende exercitie die meerdere keren beluisteren nodig had om te doorgronden.

Nu na 4 jaar is daar dan het nieuwe ECM  album Post Scriptum, wat nog beter laat horen waar Brederode met zijn muziek toe in staat is. De composities zijn nog rijker in melodie en arrangementopbouw en de muzikanten zijn ultiem op elkaar ingespeeld. Met zijn kwartet met Claudio Puntin op klarinetten, Mats Eilertsen op bas en Samuel Rohrer op drums heeft Brederode dan ook de meest geweldige muzikanten om mee te spelen. Maar het zijn de composities die Brederode laten schitteren. De diepte en emotie die hij in zijn spel legt zijn onberispelijk en gloedvol. Post Scriptum is daarmee een van de meest indrukwekkende albums in lange tijd door een Nederlandse jazzpianist gemaakt.