Het trio WIZ wordt gevormd door muzikanten uit de jazzscene van Portugal en Spanje. Alle muzikanten dragen hun compositorische steentjes bij aan dit album dat voldoende ruimte biedt aan experimenten en improvisatie.

De bezetting is vrij opvallend: WIZ speelt zonder bas. Wilfried Wilde is een Franse gitarist die ooit in 2011 de Keep An Eye Jazz Award won in het Bimhuis als ‘Best European Soloist’. Iago Fernández is een drummer uit Galicië die ooit samenwerkte met (trompettist) Avishai Cohen, Ambrose Akinmusire en Ben van Gelder. Derde bandlid is de uit Portugal afkomsige saxofonist Zé (José) Pedro Coelho, die als muzikant al betrokken was bij tientallen albums.

Voorwaar, een door de wol geverfd trio dus. Hun titelloze cd gaat verpakt in een 7 inch singlehoesje waarvan er slechts 300 zijn gemaakt. De dertien tracks werden opgenomen in de studio van Loumi Records in Zuid-Duitsland, in september 2020.

Opener Purple Light betovert direct door het mooie samenspel, waarbij vooral gitaar en tenorsax eens te meer een fraaie combinatie blijken. Heerlijk licht drumgeluid hieromheen maakt het helemaal af, alhoewel het trio de sfeer gaandeweg verandert met zwaarder gitaarwerk en dissonanter koper. Na vijf minuten is de rust weergekeerd.

WIZ bestrijkt in de volgende tracks Montaneous en Mola een mooi spectrum aan sferen, al blijft het bandgeluid doorgaans mild en verzorgd. Met behoud van diepgang, levendigheid en spanning overigens. WIZ glijdt zeker niet altijd gemakkelijk naar binnen. En voorspelbaar is het bas-loze trio ook zeker niet. Zo is de gitaar van Wilde op Mola meer een subtiel postrockende. Enkele malen duikt er een gast-trompet op, zoals bij Amor Radical, waarbij de saxofoon en de trompet samen optrekken richting het einde.

Modus Novus biedt harmonieuze passages, afgewisseld met stukken waar saxofoon en gitaar zich meer tegen elkaar afzetten. Dit spel van aantrekken en afketsen maakt ook een track als Nov spannend. WIZ laat daarnaast ook spirituelere jazz horen. Zo is de single Krafla Frid een mooi en geestverruimend rustpunt halverwege de plaat. Het kalme Nostalia is traditioneler en minder verassend. Tijdloos en fraai is het echter ook.

Het is mooi om naast het sterke Britse en Belgische aanbod ook weer eens een jazz-album van het Iberisch Schiereiland voorbij te horen komen. Daar gebeurt natuurlijk ook genoeg en WIZ is daar een uitdagende en verfrissende exponent van.