×

Recensie

Rock

29 april 2022

King Gizzard and The Lizard Wizard

Omnium Gatherum

Geschreven door: Hendrik Vanhee

Uitgebracht in eigen beheer

Omnium Gatherum King Gizzard and The Lizard Wizard Rock 4 King Gizzard and The Lizard Wizard – Omnium Gatherum Written in Music https://writteninmusic.com

Fans van King Gizzard and The Lizard Wizard – daar kunnen er zo onderhand toch niet genoeg van zijn – bij deze, jawel, de band doet het weer! Tijdens de pandemie kwamen ze al losjes op met twee nieuwe albums, L.W. en Butterfly 3000 en nu is daar zo maar eventjes Omnium Gatherum, een nieuwe blinkende dubbelaar. Het zestal stak nochtans pas sinds 2010 de neus aan het muziekvenster, maar hun carrière is intussen best indrukwekkend en zit al echt overvol genreoverschrijdende hoogtepunten. Wie echt nog niet goed weet tot wat deze overgetalenteerde krachtpatsers al die jaren in staat waren, beluister dan toch deze maar even, staalkaart eigenlijk van alles waar ze zo puur en eigenzinnig goed in zijn. 16 nieuwe songs, huzarenstuk van 80 minuten.

In tijden van onbetaalbare energie morsen deze Aussies er dus onvermoeibaar kwistig op los. Hun klanktanks plein-vol bruisende ideeën. Wat tijdens jams startte als potpourri van nog nooit uitgebrachte sterke nummers, groeide snel uit tot hun grootste project so far. De titel werd dan ook Omnium Gatherum, wat in neologistisch latijn ergens moet klinken als, ‘alles bijeen’. Met nagalm van hun vroegere gitaarsongs, van behoorlijk heavy stuff tot en met hun metal, zachtere synthpop, jazzy dingen en nu, als nieuwe eenden in de bijt, zelfs rap en hiphop. Alles bijeen, alles erin. De onophoudelijke kriskas-opeenvolging van die leuke melodieën waaien binnen als blind dates, waarbij je heerlijk in het ongewisse bent of je bij het volgende nummer zal chillen dan wel uit de bol gaan. Voor hen was het proeven van oases waar ze al eens succesvol passeerden. Tegelijk was er de geestdrift als er tijdens de exploratie toch weer nieuwe bronnen ontsprongen.

Het begint met het pièce de résistance, de memorabele vreugdestoot The Dripping Tap, een verbijsterende knoert van een topsong, meer dan achttien intense minuten lange, transcendente prog- en krautrockjam, topcocktail van stijlen, prachtig netwerk van psychedelische gitaren en het vliegt allemaal zomaar vloeiend en avontuurlijk voorbij net als bij die andere topkings, King Buffalo.

Bij de zwaarste nummers zitten het epische Gaia, als een Mastodon met z’n gejaagde percussie, schrapende vocals, vette riffs en akkoorden, het is bezwerende sludge en thrashmetal en Predator X, nog zo’n ratelende thrasher met Metallica-allures. Het best lange Evilest Man is dan weer dromerige prog en acid-rock vol op hol gedraaide elektronica en gitaren.

Onder het hoofdstuk ‘zacht’ valt het pure Magenta Mountain, atmosferisch gelaagde dreampop, vol meerstemmigheid, lieflijke synths en dito beats, dat best ook op hun voorganger Butterfly 3000 had gekund. Ook teder : Candles, zweverige dancetrack. Of vriendelijk, The Garden Goblin, nostalgisch soulnummer incluis met etherisch hoge stemmetjes, alles op één lange dansbare synths-lijn. Blame It on the Weather, andermaal opvallend met weer die toegeknepen falsetto-stemmetjes en repetitieve samenzang. Rustig dan, het door soul verlucht gezongen Persistence, fraaie melodie dansend op de percussie.

Perfecte groove en smachtende harmonieën vind je in Kepler-22b, zonnig, lui en jazzy met zijn in suiker wentelende piano- en basakkoorden. Evenals Ambergris, loungy funkjazz met een Steely Dan-feel en Red Smoke, zo sfeervolle song, met The Doors-pianootje.
In het even aparte, nostalgische Presumptuous komen ze bij je aan met springerige lounge-elektrische piano, maar dan gaan ze ongedacht met pompende bas en seventies dwarsfluit vooral een zomerse Carlos Santana achterna. Evengoed uit vervlogen tijden is het afsluitende The Funeral, instrumental, één lang exotisch oosters klanktapijt op akoestische gitaren, traag langs Indische landschappen denderende treintrip overheen hobbelige fuzzy percussie.

Voor het opzienbarend nieuwe bij dit King Gizzard and The Lizard Wizard moet je dan bij het krakend orgelende Sadie Sorceress zijn. KGLW goes Beastie Boys-hiphop, je meent het, en ze doen hun rapping o zo voortreffelijk. Naast de holle percussie zo gaaf ondersteund door opwindende orgelnoten. Even kersvers in het Giss-aanbod, de crossover in The Grim Reaper, microtonaal en funky fluitende hiphopper in een spannend oriëntaals sfeertje. Goed gedaan!

Omnium Gatherum. Hier dus weer het magische KGLW ten voeten uit. In de nasleep van de lockdown effe gretig retrospectie doen met nieuwe nummers en onconventionele combinaties en dan groots en verrassend uitpakken met een eclectisch pakket dat hun hele muzikale spectrum etaleert. Maar pas op, wellicht is dit KGLW met zijn vrijmoedig opeenvolgende smaken, mogelijks, toch niet voor iederéén bedoeld. Het Omnium Gatherum-menu zal perfect matchen in luisterkamers en -kroegen waar muzikale omnivoren thuis zijn. Dan, ideaal, de hele lange, uiteenlopende hap zonder voorbehoud consumeren zoals in de plaattitel gesuggereerd, dan kom je gegarandeerd tot de zalige meer-dan-de-delen-luisterervaring.

King Gizzard and The Lizard Wizard’s instelling van nieuwsgierigheid en verkenning maakt ze intussen in alle geval, al 20 albums lang, tot de grootste muzikale durvers van deze jonge eeuw. Ze zijn de status van genre-band al een tijd voorbij en toch is hun gelijktijdige succesklim nog bezig. King Gizzard, zelfs in deze fraaie editie met de zestien gangen, zoiets houdt het muzikale hoofdje fit! Van de Gizzards, maar ook wederzijds, wel te verstaan.



  1. The Dripping Tap 
  2. Magenta Mountain 
  3. Kepler-22b 
  4. Gaia 
  5. Ambergris 
  6. Sadie Sorceress 
  7. Evilest Man 
  8. The Garden Goblin 
  9. Blame It on the Weather 
  10. Persistence 
  11. The Grim Reaper 
  12. Presumptuous 
  13. Predator X 
  14. Red Smoke 
  15. Candles 
  16. The Funeral