Het Britse duo White Flowers bestaande uit Joey Cobb en Katie Drew klinkt eigenlijk maximaler dan je van zo’n simpele setting zou verwachten. Met voornamelijk bastonen, dromerige gitaarpartijen, drumcomputer en Drew haar zang wordt een dreampop-wereld gecreëerd die alles behalve kaal en lo-fi klinkt, maar juist vol en warm. De “wollen deken en warme chocolademelk muziek” die je van een veel grotere bandbezetting zou verwachten.  Dat is een compliment, voor slechts het debuutalbum. Bovendien zou niemand er gek van opkijken als zou blijken dat dit teruggevonden opnames van een jaren ‘80/begin jaren 90 band zouden zijn. Kortom, de fans weten slechts bij het lezen van deze intro-alinea al genoeg.

Het moge duidelijk zijn dat White Flowers op Day By Day de invloeden er dik bovenop legt. Als fans van bijvoorbeeld  Cocteau Twins of Slowdive kun je hier daarom geen miskoop aan doen. Maar hoe zit het met de eigenzinnigheid en muzikale variatie? Op Stars komen er leuke RnB invloeden voorbij en de blaasinstrumenten gemixt met het trage tempo van de titeltrack geven het plots een onverwachts desolaat triphop jasje.

Later wordt het tempo opgeschroefd en komt het duo steviger uit de hoek als in Different Time, Different Place industrial beats met shoegaze worden gecombineerd en deze invloeden op de daaropvolgende tracks alleen maar groter worden. Toch dient gezegd te worden dat de luisteraar erg zijn best moet doen om die variatie  überhaupt op te pikken. Het duo laat hier namelijk een vrij eenvormig debuutalbum horen die rotsvast in zijn gecreëerde sfeer blijft hangen. Het levert mooie muziek op, maar halverwege de tracklist komen ook wel worden als “saai” en “voorspelbaar” naar boven. Voor de genre-fans nog steeds een dikke aanrader om eens een keer te beluisteren, maar avontuur hoe je niet te verwachten. Misschien bij album twee?