Wentus Blues Band bestaat al sinds 1986 en speelt, zoals de naam doet vermoeden blues. Wat je wellicht minder snel zou verwachten, de band komt uit Finland. Voor degene die zich afvraagt waarom Finnen hun album Woodstock noemen, de zes heren namen het album eind 2010 op in de studio van Levon Helm, in Woodstock New York. Helm is niet de enige connectie van naam, drie nummers op dit album werden namelijk geschreven door Pete Brown, die onder meer naam kreeg als co-schrijver voor Cream. Zo was hij medeverantwoordelijk voor megahits als White Room en Sunshine Of Your Love.

Woodstock telt twaalf nummers en om maar meteen met de deur in huis te vallen: je hoort dat de band een kwarteeuw aan ervaring heeft. Kwalitatief zit het bijna één uur durende album goed in elkaar. Als het gaat om ‘smaak’, dan wordt het anders. Dit is zeker niet blues, zoals blues waarover we eerder schreven (in de recensie van het album van John Primer). Het is veel meer bluesrock en dan overduidelijk ‘blanke’ bluesrock. Veel nummers op dit album staan mede onder invloed van Rock ‘n’ Roll. En juist dat deel weet de band niet spannend genoeg te brengen.

De eerste twee nummers klinken bijvoorbeeld (onder meer door het orgeltje en de piano) net te gelikt, net te vrolijk. Het mist de ‘ballen’ die grote namen als Chuck Berry lang geleden al aan dit genre wisten toe te voegen. Vanaf nummer drie wordt het beter, dan komen af en toe gelijkenissen op met eerdergenoemde band Cream, hoewel die band met de helft aan bezetting toch een vetter en origineler geluid kon neerzetten.

Het is niet erg om muziek in een al lang bestaand genre te spelen, maar daarbinnen moet natuurlijk wel het één en ander gebeuren. Daarbinnen moet je ook wel je eigen geluid, je eigen draai kunnen geven aan die muziek. Dat eigene heeft Wentus Blues Band helaas niet. Het is zeker niet slecht en zal tijdens een (tent)feest ook zeker de meute flink in beweging kunnen brengen. Mocht je dus nog zo’n feest organiseren, hierbij de tip.

De band zingt het zelf al op het album: Blues Ain’t Bad. Dat geldt ook voor het grootste deel van Woodstock: it ain’t bad. Toch mist het naast een eigen geluid ook een paar positieve uitschieters die het album 3,5 ster waard maken.