Vince Staples was eigenlijk altijd al kort van stof. De meeste van zijn releases trekken het een goeie twintig minuutjes. Zo ook deze nieuweling, uit drie jaar na z’n ‘FM!’ : 22 minuutjes. 10 korte nummers dus.

Opvallend deze keer, de plaattitel. Deze keer is ‘t gewoon Vince Staples, maar verre van toevallig! De lyrics zijn essentieel. Hier krijg je gewoon een glamourloos, ijzingwekkend open boek door Vince over Vince zelf. In plaats van door te bazelen over gewoon dezelfde verhaaltjes, laat ie weten dat een mens met ouder te worden anders aankijkt op wat voorbij is. En man, al van bij de opener word je deelgenoot van ‘de echt criminele shit’ die z’n jeugd diep inkerfde, die afschuwelijke golf waar ie als ‘een beach boy’ op meereed.

Over z’n paranoia intussen daardoor voor vergeldingen, tot en met angstvallige wapendracht en z’n huiver om fans te benaderen. “We gaan gebroken de dood tegemoet of we leven met gebroken harten”, horen we op The Shining. Bij uitzondering wordt Law and Average gekleurd door een Bon Iver-verwante sample.

Voor het overige is deze plaat performance door Vince en Vince alleen, recht in het midden. Hoogst persoonlijke, intieme, deprimerende songs. Ze lijken muzikaal helemaal gestript, absoluut geen featuring guests, ze drijven vrijwel alleen maar ijskoud en tegelijk zo verzengend op trage hooks, met vaak lief lijkende gangsta funkmuziekjes en de flow van zijn rapstemgeluid. Een bijzonder beklijvende manier van rap-performance hier.

Vince blijkt op deze plaat andermaal niet voor één gat te vangen! Z’n moeder krijgt wel een plaatsje in The Apple and the Tree, het ‘de appel-valt-niet-ver-van-de-boom-intermezzo’, waar we horen hoe ze ook al z’n vader uit de bajes moest proberen te liegen. En ook een jeugdvriend krijgt een minuutje met z’n hachelijke getuigenis op Lakewood Mall. Beklijvende muziek maken op zo’n authentieke manier, het getuigt van grote klasse. Na Tyler, The Creator laatst, is dit een nieuw absoluut rap-hoogtepunt dit jaar van een talent dat resoluut z’n eigen weg gaat!