Ik vind dat Ulver nogal middelmatige muziek schrijft. De nummers op hun laatste CD War Of The Roses getuigen nu niet echt van een vooruitstrevende vernieuwingsdrang, maar kabbelen eerder rustigjes voort. Het gaat me nu ook weer te ver om hun muziek te vergelijken met zogenaamde elevator-muziek, maar toch schiet die term me bij het beluisteren van hun muziek me steeds vaker door het hoofd.

February en September IV zijn bijna eenvoudige pop-songs. Okee, September IV niet helemaal, want het einde is nogal funky, maar February kan zo uitgebracht worden als single. Norwegian Gothic en Providence laten zien dat de band toch nog wat in zijn mars heeft. Mooie nummers met veel afwisseling. Haast industrieel klinkende stukken, een sterk middengedeelte en een etherische stukken. Het begin van England vertoont overeenkomsten met Gregoriaanse zang, maar verwordt al snel tot een standaard liedje. Het nummer bevat nog de meeste dynamiek en weet alleen daarom nog enigszins te boeien. Een nummer als Island is een lekker relaxt en laid-back deuntje. Dromerig op het slaapverwekkende af. Toegegeven, aan het einde van het nummer komt af en toe een vreemd geluidje om de hoek kijken. Maar dat zijn we allang gewend van een band als Pink Floyd.

De experimenteerdrift komt pas echt naar voren bij het nummer Stone Angels. De tekst is een gedicht wat voorgelezen wordt en dat was live al een enorme teleurstelling. Het nummer duurt bijna een kwartier en vertoont vrijwel geen dynamiek of progressie. Qua experiment is dat dan wellicht wel weer interessant, maar mij boeit het gewoon niet. Het is alles bij elkaar gewoon te weinig om van deze CD nog iets te maken.