Als er op dit moment een muzikale groepering bewijst dat het niet noodzakelijk is om overbodige studio draaiuren te maken is dat de (post)punkbeweging wel. Net als in de jaren tachtig knallen de grootheden er elk jaar een nieuwe plaat uit, en blijft de subtop er ploeterend achteraan worstelen. Om TV Priest nou direct tussen het snoeiharde agressieve IDLES, Ierse publiekslieveling Fontaines D.C., het geniale slopende Black Country New Road of het theatrale jazzy Black Midi te plaatsen is misschien iets te voorbarig. Toch liften de Londenaren succesvol mee, en blijven ze aan die oorspronkelijke eighties rocksound trouw. Is de postpunk niet vooral een anti reactie op de punk, geromantiseerd, hoopvol, met dat dubbele gevoel van twijfel en grimmigheid. Nou, dan zit je bij TV Priest wel op het juiste adres.

TV Priest is gedoseerd doordacht en heeft net wat minder een eigen smoel, maar is weer goed genoeg om die middenmoot te ontstijgen. My Other People heeft een veredelde amateuristische oefenruimte status. De plaat ligt niet geweldig in de mix, waardoor de drumslagen van Ed Kelland droog klinken en Charlie Drinkwaters zang minder prominent op de voorgrond aanwezig is. Alex Sprogis bespeelt zijn gitaar afgeremd krassend, pas op het krakkemikkig schurende Unravelling zet hij een eindsprint in, de finishlijn al in het zicht. Het is vooral Nic Bueth die met zijn duistere bas alles in beweging zet.

Heeft dit verdere vervelende gevolgen? Welnee, liever een hardwerkende krakende band, dan een gladgestreken geheel. My Other People is net een tikkeltje rauwer dan het Uppers debuut, primitiever en puurder. TV Priest neemt een stapje terug, overziet het belang van de band en elimineert het forcerende geluid. Al tonen ambitieuze uitspraken als we vermijden hier de boosheid om de liefde en de vreugde een kans te geven juist hun zwakte. TV Priest sprokkelt een gedocumenteerde ideologie bij elkaar om zich van andere bands te onderscheiden. Dit zijn geen zeven mijlsstappen, waardoor die achterstand met de heersende elite alleen maar toeneemt. TV Priest kent zijn begrenzingen en ontwijkt het gevecht om die opeisende koppositie over te nemen.

Verrassend dat dit typische Britse fenomeen al twee albums lang voor het Amerikaanse Sub Pop rock label kiest, en daarmee min of meer verraderlijk hun achtergrond verloochend. Het is echter dezelfde leegte, dezelfde onmacht, dezelfde verregende grijsheid en hetzelfde kansloze toekomstperspectief als de grunge generatie. De bizarre groepsnaam sluit uiteraard ook perfect bij die Amerikaanse droom gekte aan, waar je net als bij het Monopoliespel je kansen kan opkopen. Het draait om de bewegingsvrijheid, de ideologie en grijpbare potentie. Als TV Priest verwacht dat Sub Pop in mogelijkheden en niet in beperkingen denkt, prima, dan is het een stoere doordachte keuze om zich daarbij aan te sluiten.

I need to sleep
So very, very deeply
So very, very deeply
Can I sing for my supper?
Can I dance on a penny?

Vermoeide felheid, het gezeur, het gedoe, in stilte monddood gesmoord. One Easy Thing verbreekt het spreekverbod, de cultuursector rekt zich uit, likt de wonden en staat weer op de barricades paraat. Het is de drive, de aangezette motor, het vermogen en de macht. Maniakale spoken word, omgezet in vurige energiebronkanonnen. De geniale videoclip heeft een absurde Monty Python and the Holy Grail twist en overstijgt de ernst van de openingstrack.

But I am on the call
And I am waiting

Eenmaal die onderbroken winterslaap ontvlucht is er geen houden meer aan. Donker knarsend expressief explosief slaat Bury Me in My Shoes om zich heen. De vloer is lava, we dansen op een vulkaan. Gedoseerd zen versmelt het in de Limehouse Cut psychedelica, de schreeuwerige gefrustreerde I Have Learnt Nothing leegte, de nostalgische It Was Beautiful begeerte. Charlie Drinkwater is een weemoedige poëtische melancholicus, geen geharde criticus, en dat siert hem. Hij flirt met de magnetische Sunland aantrekkingskracht, waarin het hemellichaam amicaal dichterbij schuift, en vernietigende warmte uitstraalt.

De gifbeker is niet halfvol, maar tot de allerlaatste druppel leeggedronken. The Breakers vriendschappen verkoelen, nieuwe vriendschappen dringen zich op, meeliftend op het succesverhaal. Zo zit de hedendaagse maatschappij nu in elkaar. TV Priest wint met My Other People geen nieuwe zieltjes, maar blijft voor de eigen parochie preken.