De anarchistische Merrill Garbus is geen groot liefhebber van het conservatieve hokjes denken. Waarom moet muziek gebonden aan regels zijn, terwijl deze artistieke uiting juist om creatieve vrijheid vraagt. De gezellige cross-over van Tune-Yards heeft veel weg van de improvisatiegekte van het doldwaze In Living Colour sketchprogramma. Een anti reactie op het brave We’re a Happy Family geluk van The Cosby Show. Deze satirische zelfblik op de Afro-Amerikaanse cultuur zorgt voor een soortgelijke frisheid die ook in het zomerse Sketchy te horen is. Het is allemaal net wat minder stoer dan het spierballen metalfunk gefreak en leunt misschien nog wel meer tegen de zonnige hippie hiphop mengelmoes van het politiek correcte Arrested Development aan.

Toch ligt bij Tune-Yards de oorsprong wel degelijk bij de zuidelijke afrobeat en die heerlijke lome funk die Nate Brenner uit zijn basgitaar tevoorschijn haalt. Op Whokill wordt daar de nodige freejazz blazers en lawaaierige ritmes aan toegevoegd, terwijl er bij Nikky Nack veel meer de nadruk op de new wave disco en militante reggae uit de jaren tachtig ligt. De late night I Can Feel You Creep Into My Private Life synthpop is futuristisch en laat zelfs klassiekere filmische elementen toe.

Het bonte buitenbeentje op het 4AD label komt nu dus met hun vijfde studioplaat Sketchy aanzetten, waarop een onverwachte koerswending hoorbaar is. Merrill Garbus haalt al gelijk op Nowhere, Man het maximale uit haar soulstem en zoekt die heerlijke hoogtes op. Een metamorfose die haar als een hedendaagse Big Mama popdiva neerzet die ook nog eventjes dat grensgebied van de rap opzoekt. Heerlijke koortjes maken van Make It Right een duidelijk door Prince beïnvloede track, waarbij de toonaangevende ritmes niet geheel van een verdrinkingsdood gered zijn. Lichtelijk verzopen werkt het duo zich door deze aanstekelijke stuiterende discofunk heen, waarbij de onverwachte wendingen de speelsheid van het oudere Tune-Yards werk in herinnering roept.

De psychedelische prettige Homewrecker stoorzender heeft iets rebels jeugdigs en is heerlijk onnavolgbaar, het hoeft ook allemaal niet zo moeilijk. Het springerige Silence Pt. 1 (When We Say “we”) ligt in het verlengde van de ADHD new wave van Devo, maar dan vanuit de vrouwelijke kant belicht. De belerende Hold Yourself soulgospel komt door die toegankelijke popinslag misschien onbewust nog overtuigender over. Het is maar hoe je de boodschap verpakt en men is over het algemeen gevoeliger voor kleurig inpakpapier. Een averechts effect roept het swingende Under My Lip en het Donna Summer I Feel Love achtige refreintje van My Neighbor op, waarbij het keiharde huiselijke geweld en de onderschikte rol van de vrouw centraal staat.

De volwassenheid komt dus wel degelijk in de teksten tot uiting, waarbij de maatschappelijke tekortkomingen en vrouwenrechten ter sprake komen. De geëmancipeerde frontvrouw van het gezelschap legt de nadruk op de machtpositie die ze als muzikanten hebben. Nowhere Man uit de onvrede over het feit dat zangeressen blijkbaar geen protestlied mogen zingen. Misschien wat kort door de bocht, waarbij ze namen als Joan Baez, Joni Mitchell en het punkboegbeeld Patti Smith passeert, maar dat is Merrill Garbus vergeven. Het draait om haar innerlijke boosheid en onmacht, en die voelt nou eenmaal zo.