Trompettist Carlo Nardozza, gitarist Tim Finoulst en pianist Alano Gruarin zijn drie toptalenten in de Belgische jazz. Op Nostalgia verenigen zij zich met als doel een héél tof jazzy album in elkaar draaien.

Opener Tarantella – Godfather, gepend door Carmine Coppola, doet van bij de eerste noten aan een kinderwijsje denken. Meteen blijft het tot hoofdknikken aanzettende riedeltje hangen en de aanstekelijkheid die het trio hier serveert is een plezier voor het oor. In de song zelf zitten heerlijk jazzy accenten (de trompetsoli van Nardozza) en de melodietjes van pianist Gruarn en subtiele gitaarlickjes van de Genkse jazzgitarist Tim Finoulst maken het feest compleet.

Het album opent dan wel met kwiek, opgewekt en ronduit gelukzalig spel, heel anders van feel is de opvolger Estate. Die compositie werd door de Italiaan Bruno Martino geschreven en biedt dit trio Nardozza-Gruarn-Finoulst de kans om deze song helemaal naar zich toe te trekken. Hun volledig instrumentale versie is zomers van sound ; de trompet klinkt loom en lui maar mikt vooral op kraakheldere zuiverheid. Het lyrische trompetspel van Nardozza brengt bovendien de vroege albums van Miles Davis in herinnering. De rustige pianoakkoorden komen erbij hetgeen Finoulst de kans geeft om het geheel verder op te vullen met zalige gitaarfrasen zoals hij die ook op zijn eigen album ‘Narrative’ liet horen.

Het fijne Gente Di Mare (de Eurovisieclassic van Umberto Tozzi) zet dan weer sterk in op herkenbaarheid en doet een glimlachje ontstaan. Dat doet later ook het opnieuw zomerse L’Ete Indien met in de intro een mysterieuze pianogroove. Die illustreren onder meer dat het deze bende te doen is om hun muzikale talenten met elkaar te verenigen rond composities die een belangrijke invloed hebben op hun leven en werk.

Meermaals valt de eigenzinnigheid van dit trio op – zo lieten ze de tekst van Estate bijvoorbeeld maar liggen ten voordele van harmonie en melodie en zo komt de grote stijl en klasse van deze bende buiten kijf te staan. Dit is immers muziek waar je alleen maar een door zon en zee vergeven eiland en een cocktail bij kan dromen.

Het trio zet helemaal in op het thema Italië, wat niet zo gek is gezien hun eigen wortels. Er zijn een aantal muzikale hertalingen van traditionals (Bella Ciao), die aangevuld worden met klassiekers als Il Padrino (Nino Rota). Dit in de Genkse studio Crescendo opgenomen album zet sterk in op weemoed en nostalgie en dat hoor je onder meer terugkomen in de trompetsoli van Nardozzi in de korte intro die L’Ete Indien voorafgaat. Die weemoed staat in contrast met de levenslust van de opener. Zo speelt het album gaandeweg met nog wat meer contrasten: van poëtische ingetogenheid en romantiek (Non Ho L’Eta waarmee al je zorgen smelten als sneeuw voor de zon) tot net iets uitbundiger passages (Bella Ciao) en dansbaarheid (het walsende Malafemmena). Maar telkens weer is er, ondanks de aanwezigheid van de wat vrijer bij elkaar geïmproviseerde Felicita – op zijn eentje goed voor een zesde van het album, die uitgesproken evenwichtige balans.

Eigenlijk valt op dit album als geheel niets op aan te merken. Het zijn topmuzikanten met een ronduit héérlijk album onder de arm. Hiermee mag dit trio wat ons betreft net iets meer in de verf gezet worden.