Eens de alom aangekondigde Radio1-sessies op de Vlaamse radio als haastige novemberwolken waren voorbijgetrokken – Warhaus, Brihang, Merol telkens samen met hun eigen muzikale vrienden – was daar stillerweg, slechts enkele dagen later, de 28ste, in een uitverkochte Gentse Handelsbeurs ook een nog intenser bruisende muzikale verbroedering. Celebrating Tiny Legs Tim – Sing My Title, met op de bühne alle maten van de overleden Vlaamse bluesman Tim Degraeve, alias Tiny Legs Tim. Vooraf was het al duidelijk, de hele kaartjeszoekende meute kon onmogelijk onthaald worden in het vertrouwde knusse Gentse blues- en rootscafé de Missy Sippy, waar de man zelf al die tijd meer dan kind aan huis was, waar hij zijn muziek schreef, waar hij jamde.

Helaas, Tim leed van jongs af aan aan een ernstige leveraandoening. Hij vertelde me vele jaren geleden onomwonden eerlijk dat zijn artiestennaam gewoon hintte op zijn belabberde medische voorgeschiedenis. Vandaar z’n driedelige naam als Vlaamse Blind Willy Johnson. Bovendien had Tim de jagende dood al echt diep in de ogen gezien, hetgeen de blues bij hem meer dan bij veel anderen zoveel persoonlijk doorleefder maakte. Uiteindelijk haalde die dood, zo aanwezig in zijn lyrics en titels, hem dan toch geheel onverwacht in, op 25 mei 2022, hij was pas 44 en verzwakt na de zoveelste transplantatie.

Tributeconcert nu voor hem dus in Gent op zijn verjaardag. Tegelijk is er evenwel ook de release van dit fraaie Sing My Title. Is dit een zevende regulier album? Op zich misschien een moeilijk te catalogeren plaat, want zeker geen echte best-of met loutere sprokkeling uit ‘s mans voorbije studio- of livealbums met enkel het klassieke extraatje voor de verkoop. Veeleer is hier gewerkt, onder impuls van muzikale zielsgenoot-drummer Bernd Coene en Tims familie, aan een zowel postume verderzetting van Tiny Legs Tim als aan een losse bloemlezing, artistieke anthologie van zijn werk in zijn meest representatieve songs. Je hoort ze hier allemaal evolueren. Nu, toevallig en gelukkig voor het album, die terugkijk deed Tim zelf ook al, voor een vriend die hem zou voorstellen aan een Amerikaanse artiest. Een klein usb-stickje werd een goede hulp bij de finale selectie van de huidige 15 nummers, singles en onuitgegeven materiaal. Waaronder de drie songs waar hij in maart voor zijn overlijden voor weer een nieuw album in de Gentse Room 13 nog mee bezig was, die werden volledig afgewerkt en met verdere toevoegingen als Drama en Soundtrack, outtakes van het album Elsewhere Bound, waarop Tiny Legs Tim vooruitziend al aangaf meer songgericht ook op weg te zijn naar de americana.

Precies door zijn ziekte was Tiny Legs Tim pas laat voor het voetlicht gekomen en dan nog werd hij de Vlaamse coming bluesman. Hij, West-Vlaming uit Westouter die na studies in Gent was blijven plakken werd warempel de stem die er de bluesscene van nieuw bloed voorzag. Die van daaruit als een apostel zijn passie voor blues en roots ook aan beloftevolle anderen doorgaf, in navolging van de glorieuze generaties vóór hem met blueskleppers als Roland, Big Bill of Bruno Deneckere. Hij wist daartoe ook zijn eigen platenlabel Sing My Title – anagram van Tiny Legs Tim – uit de grond te stampen, de labelnaam die nu als aanvurende albumtitel een bijkomend leven krijgt.

Op dit Sing My Title dus nu zijn muzikale erfenis, ingebed in de traditie van de blues uit New-Orleans, maar gaandeweg heel divers uitwaaierend van een verscheidenheid van Mississippi-grooves tot en bij de snaren en de ritmes van de Afrikaanse Mali- en Toearegblues.

Hij is er met zijn blues eerst lange tijd als one man band opuit getrokken, tot we hem ineens met zijn toevallige ontmoeting Steven Troch en diens massa harmonicaatjes op het podium zagen verschijnen. Van dan af plooiden zijn bands van uitgekleed akoestisch tot groot en vol, in verschillende formaten van vier en tot zelfs negen. En bleef daarbij Tim steeds Tiny Legs Tim. Voor de rigoureuze afwerking van dit Sing My Title tekenden de laatste formatie, naast drummer Bernd Coene, Toon Vlerick, eertijds jazzgitarist en ook gekend van Absynthe Minded en bassist Mattias Geernaert, met ook al een respectabel jazzverleden.

Het postume album Sing My Title nu, met als opener de eerste postume single Death Bells Ringing. Tiny Legs Tim die nachtelijk de gevreesde doodsklokken al hoort en wenend beseft dat die nu wel eens echt voor hemzelf konden luiden. Die dan daaronder subliem een repetitief voortkabbelende elektrische gitaar legt en dan toch zo swampy en hortend zelfzeker doortrekt als ware het een zomerse John Lee Hooker-song. Net zo’n gedreven ritme op Ain’t Build for Speed. No speed! Tim’s stoombluestrein dendert onverminderd fluitend verder.

Walk with the Devil is daarop ineens die gezellig pompende tempowisselaar, met het hemels topduet gitarist-zanger Tiny Legs Tim en Steven Troch, laatste als de besten improviserend op bluesharmonica. Leuk om terug te horen is zeker de boter- en kaasmakende Poor Boy van zijn debuutalbum One Man Blues en zowaar daaropvolgend dan de allereerste, mooi door bas ondersteunde, heet transcenderende Afrikaanse vibes van Sad Sad.

In One More Chance gaat Tiny Legs Tim dan soleren middenin weer een schitterende groepsprestatie, met blazers incluis, ebbend en vloeiend zoals het elke klassieke Mississippi-bluessong past. De lui wentelende Big City Blues van ooit op Stepping Up zijn hier vervolgens live weer aan zet vanaf het Gentse Sint-Jacobs. Met een vet wegslidende Tiny Legs Tim als volleerd Muddy Waters-adept en met weer die hoog- en laagsolerende harmonica van Steven Troch.

Better Man, andermaal een nieuw nummer met Tiny Legs Tim in de viermansband van Call Us When It Is Over. Het universele Better Man, ingekapseld in een relatiesong, de tragiek van het te laat beseffen van fouten, inzicht, wil te veranderen en finaal, beter worden door uit fouten te leren. Ook muzikaal klinkt de song als Tiny Legs Tim on the run, niet het klassieke bluesnummer, want hij omarmt andermaal met graagte de invloed van de Noord-Afrikaanse woestijnblues van Tinariwen.

Het haastig handklappende Drama is een waardige outtake van Elsewhere Bound. Tim blijkbaar in een relationeel moeilijke situatie, maar geen drama graag, vragend om een tweede kans, uitmondend in een heerlijk aanhoudend nog vuriger salsaritme. Mocht hier ook niet ontbreken: Half the Plan. Als een mijmerende Derroll Adams live vanuit The Rua Room, het YouTubekaal van Ier Daithi Rua, waarop zeker ook Tiny Legs Tim moest gespeeld hebben wilde hij er op de Gentse scene echt bijhoren.

In de traagtrekker Nowhere My Home wordt Tiny Legs Tim heel in de verte met z’n achten ondersteund. Tim intussen heel eenzaam croonend, breekbaar fingerpickend. De even trage blues Soundtrack dan, weer een outtake van Elsewhere Bound. Sfeervolle blues waarbij in volle eenzaamheid Tim de stille overpeinzingen des levens komen te overvallen. Volgt netjes daarop het vrolijke huppelend Hard to Admit van het memorabele Melodium Rag, een van Tim’s aanstekelijkste, met enkel dansende gitaar, vintage blueszang en Steven Troch’s altijd sierlijk bijkleurende mondharmonica.

Het muzikale duo opnieuw aan zet op Future Poets, Tim’s fingerpincking, Tim’s hoogsnijdende zang en Steven Troch’s trouw meevolgende harmonica. Moet er toch niks meer zijn!

De filmisch instrumentale afsluiter It’s All Over Now komt hier nu in al zijn desolate sereniteit nog pakkender binnen dan op het album Call Us When It’s Over. Slepend langstekende gitaarnoten en enkel nog één keer Tiny Legs Tim’s woordenloos pijnlijke klaagzang als een voorgoed in de eeuwige leegte wegdeemsterend saluut.

Tiny Legs Tim was een professional en een extreme plannenman die altijd, tot op zijn ziekbed, wel wat in de maak had. Prachtige songschrijver van sterke melodieuze songs. Eens eruitgerold, zong hij ze met een klokklare Jake Bugg-verwante stem. Met een gitaartechniek, op slidegitaar of zijn fingerpicking, die almaar verbeterde per plaat, terwijl tegelijk door nooit verminderende nieuwsgierigheid zijn horizonten alleen verbreedden. In goeie navolging van de gouwe ouwe bluesmannen zocht hij voor zijn blues minimalistisch alleen naar de pure essentie. Alles het liefst op één microfoon live op een tapemachine, zonder mengtafel of computers.

In zijn artwork dook heel vaak de kraai op. Tiny Legs Tim kroop bij leven al helemaal in de huid van die mysterieuze zwarte vogel die naar verluidt ooit al de grens heeft overgestoken en ons altijd ergens herinnert aan de ongecontroleerde duisternis in ons leven. Want Tim die heeft zijn blues al volop gehad en met veel positieve energie en als een perfectionist heeft hij zijn eigen muzikale bluessongs rond die breekbaarheid verweven. Wederzijds werd hijzelf daarmee tot in het hart geholpen. Of zoals broer Wies het nadien ook aangaf, de Tiny Leg Tim-blues kunnen levensliederen worden van troostende onsterfelijkheid, met betekenissen die veranderen naargelang ook je eigen leven verandert.

Zal bijaldien de legacy van deze al bij leven Vlaamse blueslegende nu na dit Sing My Title ook de plaats krijgen die ze verdient? Tiny Legs Tim was gericht op zijn voorbeelden een growing man. Al heeft hij het einde van zijn voortreffelijk muzikaal verhaal niet kunnen schrijven, zijn steen in de bluesrivier op aarde heeft hij hier al op grootse wijze verlegd. Belpoppers bijgevolg, zoek je nog een man, rusteloze muzikale topsporter, om straks op het scherm in zijn bio nog te vereeuwigen? Come. And. Sing. His. Titles!