Al die mensen die je tegenwoordig hoort zeggen “oh, ik heb echt een hele brede muzieksmaak” kunnen nu de daad bij het woord voegen. En wel door de aanschaf van deze nieuwste cd van Tim Easton. Een heerlijke mix van country, blues en rock(abilly), maar toch volstaat ook ‘slechts’ de omschrijving American singer-songwriter. Sterker nog, met zijn muziek mag Easton zelfs een welkome verfrissing worden genoemd tussen het ‘zoetsappigheidspervuur’ van de vele hedendaagse Jack Johnsons.

Toch is het misschien niet een naam die direct een belletje doet rinkelen maar goed, daar is Written in Music natuurlijk voor. Om uit te leggen dat het gaat om een in Ohio geboren muzikant, die tegenwoordig in Joshua Tree, Californië woont. Die opgroeide met veel muzikale invloeden (van Beatles tot Kiss tot John Prine), iets wat je dus ook terug hoort in zijn eigen muziek.

Easton begon in een band, maar ging zo’n tien jaar geleden solo. En nu, drie jaar na zijn vorige album (Ammunition) levert hij met Porcupine opnieuw muzikale ammunitie, waarvan menig luisteraar erg vrolijk zal worden! Een kleine veertig minuten lang horen we een prettige afwisseling van stijlen. Wat de twaalf nummers bindt, is de lekkere rauwe stem van Easton.

Burgundy Red is een lekkere uptempo bluesy rockabilly opwarmer, een nummer dat Easton zegt geschreven te hebben op een oude typemachine. Ze bestaan dus nog. Inderdaad, ouderwets lekker! Ook lovesongs zijn Easton niet vreemd, getuige Broke My Heart, een nummer dat zeker niet zou misstaan op een Tom Petty album. Voor The Young Girls ging Easton naar Memphis, om een Staple Singers sound te krijgen. Door de medewerking van achtergrondzangeres Susan Marshall is hem dat aardig gelukt.

Stormy is een uptempo blues over een jongedame die Easton op straat zag en hem deed denken aan een gevluchte slavin uit Old Jabo, een nummer van Sonny Terry en Brownie McGhee. Easton heeft meer akkoorden nodig dan het ene van zijn inspiratoren, maar maakt er ondanks dat een lekkere track van! En ja hoor, 010-ers opgelet! Ja echt, want ook al komt 020 nog aan bod, eerst is het de beurt aan jullie stad!! Jawel, een tafereel in Rotterdam inspireerde Easton tot het schrijven van een nummer dat hij eigenlijk Whisky Drinking Girls had willen noemen. What’s in a name…

7th Wheel is een leuke folky countrytrack, om maar te benadrukken dat ook de liefhebber van dit genre aan zijn trekken komt. Een paar nummers later komt de vraag boven: is het Born On The Bayou? Je zou het toch echt bijna denken, als je de gitaar hoort. Ook qua tempo lijkt Northbound erop. En het gaat dus net als in de CCR hit ook nog eens over een plek in The States. In dit geval is het toch Easton’s antwoord op Southbound (van Doc en Merle Watson), een verlangen naar een bepaalde plek als je niet lekker in je vel zit.

Easton sluit zijn album af met Goodbye Amsterdam, ook weer een reactie op een ander nummer, Hello Amsterdam van Mark Eitzel. Hij schreef het backstage in Carré, als ode aan de stad die voor hem zo inspirerend werkt. Hoewel  hij het snapt dat er genoeg buitenlanders zijn, die de stad alleen maar met drugs associëren. Wat ook weer zou kunnen, met Easton’s verleden. Al met al een leuke, gedragen ode waar de 020-ers trots op mogen zijn, een lief nummer met een leuke tempowisseling.

Porcupine is een prachtig voorbeeld van zo’n album dat iedereen wel in de kast heeft staan: niet die topper die hoog boven de anderen uitspringt, maar wel die cd waarvan je nooit spijt zult krijgen dat je ervoor naar de winkel bent gegaan! Hoewel het natuurlijk wel één nummer mist, aldus deze 030-er!