Soms tref je van die samenwerkingen die op papier niet zouden moeten werken. Zie hier: de donkere (folk)rock van solomuzikante Emma Ruth Rundle (ook bandlid van Red Sparrowes en Marriages etc.) en de ultralogge moeras-sludge van Thou. Na op Roadburn 2019 een geheime set met covers van The Misfits te spelen kun je het nog steeds afvragen, werkt dit wel?

Als de dromerig psychedelische tonen van Killing Floor invallen is dat mysterie de eerste minuut nog steeds niet opgelost. Dan komen Rundle en vocalist  Bryan Funck van Thou gezamenlijk in. Funck duidelijk fungerend als achtergrondzanger – een soort boze Donald Duck die het duidelijk niet eens is met het mooi dromerige klankenpalet van de track. Het antwoord is dus ja, het werkt. Een prachtig dromerige stoner opener met weerhaakjes. Laag gestemde gitaar en bas, een 2^e gitaar die er melodieus doorheen gaat en een drumpartij die zich als een robuust voortbewegende schildpad aan het tempo houdt. Precies goed, bloedmooi maar ook ruw en spannend.

Toch begin je als luisteraar gelijk bij tweede track Monolith al te twijfelen en kun je wederom afvragen: werkt dit wel? De moeras-achtige sludgeklanken die Thou doorgaans kenmerkt krijgen hier meer vrij spel. Dat is op zich wel lekker, maar Rundle veranderd ook haar stem in een klank die haar duidelijk niet ligt, laag en geforceerd. Dan is ook nog eens de stem van Funck opdringerig aanwezig. Kortom, deze track is te modderig en chaotisch om echt memorabel te zijn. Een valkuil waar ze gedurende deze korte speelduur van  wel vaker in trappen, helaas.  Alsof ze in gevecht zijn om in eigen plek binnen een track. Een gevecht dat niemand wint met zowel vocale- als muzikale chaos tot gevolg. Beide partijen halen juist het beste bij elkaar naar boven als er ruimte is tussen alle elementen: het dromerige, psychedelische en psychedelische, maar ook een lekker smerige sludge uitbarsting als je hem niet verwacht.  In die uitbarsting mag zelfs een plotselinge grindcore versnelling zitten, geen probleem – het moet alleen wel passen…

Passen doet het daarna vooral op de laatste twee liedjes. Zo horen we op Into Being de typerende Thou-sludge, lekker smerig dus. Maar de achtergrondzang van Rundle geeft de track een folk-achtig tintje waar ze duidelijk comfortabel mee is. Ook muzikaal loopt alles lekker gelijk. Wederom, zo traag als een schildpad, zo log als een betonen muur, maar dus wel met die unieke folky touch. Het ultieme hoogtepunt komt overduidelijk in afsluiter The Valley: bulderende drums zorgen voor bombast en terwijl strijkers de folky sfeer neerleggen zorgt Rundle voor de emotionele lading. Haar stemt klinkt hier zo breekbaar en zacht, maar ook krachtig – moeilijk uit te leggen. Je hoort het wel, je moet het voelen! Langzaam maar zeker komen er meer en meer gitaar en bas de track binnenvallen en wanneer de strijkers hun laatste adem uitblazen – BOEM! De sludgey climax komt hard en onverwachts, maar wederom klopt het, omdat het plechtig dromerige en het ruwe randje perfect in balans zijn.

Balans die Emma Ruth Rundle en Thou soms missen op deze eerste samenwerking dus.  Als het klopt dan is het resultaat geweldig, maar dat gebeurd helaas niet de gehele speelduur. Hopelijk komt hier een vervolg op, zodat album nummer twee wellicht wel perfect is. Hoe tof zou dat zijn?