Er zijn meer artiesten die jong stappen op het muzikale pad zetten. Dat gaat de een makkelijker af dan de ander. De zelfverzekerdheid waarmee Thom Hoorweg een groot deel van zijn debuut heeft geschreven, heeft gezongen en waarmee het nu is uitgebracht door Harlem Recordings, een sublabel van Suburban Records, laten zien dat zo’n stap juist ook een uitdaging kunnen zijn voor jong talent. Het is dat de biografie van Thom en de foto’s van de getalenteerde jongeling laten zien dat we te maken hebben met een nog pas 19-jarige debutant; aan de productie van het album en aan de zelf geschreven nummers hoor je de beginnersstappen niet af.

Het is een album geworden dat rijk gelaagd is zonder daarbij om te komen in overproductie. Opener Jammin’ My Frequency herbergt prachtige achtergrondzang en een fraaie en geïnspireerde blazerssectie en Thom weet met de toevoeging van rap van Guus van der Steen net zo makkelijk invloeden van Eminem als van Stevie Wonder in zijn muziek in te bedden. Het klinkt zeer volwassen en de toetsenpartij en gitaarriff die het nummer opwarmen, blijven erg bij. Het is een aangename kennismaking. Gevarieerd. Dat is het zeker.

Het tweede nummer is wat meer laidback en doet hier en daar denken aan Wouter Hamel. Althans, voor het rapdeel aanbreekt. Subtiele blazers en een sfeervolle opbouw. In hoeverre Thom zelf verantwoordelijk is voor het arrangement, is de vraag. Naast Simone Brinkman als uitvoerend producent was hij lid van het productieteam. Het zou dus niet verbazen als zijn stempel in die zin eveneens op de muziek is terug te vinden.

Vader Erwin is een bekende jazzpianist, zus Kim een succesvol zangeres en een moeder actief als muziektherapeut. De achtergrond van Thom ademt muziek in alle opzichten. Wat in het album zeer aanspreekt is de ontegenzeggelijke swing die de nummers in zich hebben en de volwassenheid die de nummers uitstralen zonder daarbij ooit verzadigd te klinken. Mooi voorbeeld daarvan is de Earth, Wind and Fire vibe die in Keep Dreaming te horen is.

Het album klinkt boven alles erg ruimtelijk en dat mag zeker een verdienste genoemd worden van het productieteam. Met de hoeveelheid orkestratie die in een aantal nummers te vinden is, lag het gevaar op de loer dat elke millimeter benut zou moeten worden, maar zoals bijvoorbeeld Musician’s Syndrome laat horen, blijft de ruimte op dit album steeds mooi in balans.

Thom schreef de meeste nummers zelf. Hij vond daarbij zijn invloeden in soul, funk en jazz. Hoe zeer hij daarbij ook zijn voorbeelden in acht neemt, blijkt uit de warme covers van Steve Winwood’s Keep On Running en de Lennon en McCartney klassieker We Can Work It Out. Gegeven de kwaliteit van de eigen nummers waren covers niet noodzakelijk, maar ze vormen, mede door klasse uitvoeringen mooie aanvullingen op het werk van de debutant. Met zus Kim, Shirma Rouse en Ricardo Burgrust als achtergrondkoor slaat Thom zich met verve door de covers. De inkleuring die zij geven op de covers en op de overige nummers maken overigens een onmiskenbaar onderdeel van het album uit.

Zo debuteren betekent wel dat de lat hoog ligt voor alle vervolgstappen. Als de kwaliteit van nummers die Thom nog gaat schrijven in het verlengde ligt van wat hij hier over het voetlicht brengt, zou die vervolgstap te zijner tijd geen probleem moeten zijn. Maar eerst maar eens touren met dit album en de muziek live brengen. Het moet een genot zijn dit live te horen. Het oordeel over dit debuut laat dan ook geen twee gezichten zien: een klasse album! Er ligt een mooie toekomst voor Thom Hoorweg in het verschiet.