Enkele jaren geleden besloot Peter Thisell samen met enkele vrienden, hun kroost en enkele huisdieren hun intrek te nemen in een leegstand oud schoolgebouw in Lur, het zuiden van Zweden. Een onvervalste commune die herinnert aan de  jaren zeventig. De landelijke omgeving werkt inspirerend en de muziek, een collage van traditionele Zweedse folk, ademt de sfeer van de plaatselijke weidse landschappen uit. Vermengt met Americana en elementen uit de progressieve rock van de jaren zeventig levert dat een volstrekt uniek melange op.

Op de tweede langspeler wordt de klaaglijke zang van Thisell omringd door zijn vrienden die met viool en diatonische accordeon aangevuld met elektrische instrumenten weerom een intrigerende organische muzikale background creëren. Die achtergrond heeft ondanks de uitgebreide bezetting vaak een eerder spaarzaam karakter dat veel ademruimte laat voor de zang zoals in de wonderlijke opener The Sun Sets In The Weeds. Het ijle, fragiele stemtimbre lijkt soms op de vocale verrichtingen van Robert Wyatt. Harmonische gezangen scheppen in combinatie met de vioollijnen van Karin Wiberg en de karakteristieke deinende diatonische accordeon een bijzondere, feeërieke melancholische wereld in If I Sing My Song.

The Worlds Last Cigarette getuigt van tedere romantiek met een subtiele piano en een fijn verbond van viool en flarden melodieuze elektrische gitaar.Die duikt in andere songs opnieuw op met stevige riffs zoals in Will You Have Me. Dat leunt evenals het galmende Untitled #5 meer aan bij de muzikale rock- experimenten van de jaren zeventig. Een breekbare ballade als Born To Know en het poëtische Black Bird zijn eveneens bijzonder en tonen andermaal aan dat in Scandinavië nog menig muzikaal pareltje te ontdekken valt.