Van die thuis gemaakte spullen smaken altijd het best, in het geval van Homemade Lemonade is dat onversneden soul gefabriceerd in Frankrijk door een jonge twintiger. In een Parijse buitenwijk werd Theo Lawrence nog tijdens zijn tienerjaren blootgesteld aan de meest uiteenlopende muziekjes. Op nauwelijks achtjarige leeftijd ontdekt hij The White Stripes en daar komen later nog invloeden bij uit blues, country en old school R&B. Ondertussen heeft hij tijdens zijn tienerjaren zichzelf al gitaarakkoorden aangeleerd en tokkelt hij op het pianoklavier.

Het sterkste wapen van Lawrence is de soepele kracht van de soulvolle stem, met zijn combo The Hearts wordt op het debuut een gevarieerd muzikaal hoofdstuk aangesneden. De opener flaneert op Olivier Viscat’s dartele basloopjes, soulvolle gitaarlicks van Lawrence en Louis Marin Renaud en het orgeltje van Nevil Bernard , “Heaven To Me” kreunt Lawrence met ingehouden lichtjes schor stemtimbre en dat is geen woord te veel. Deze fijne song lijkt weggeplukt uit de  glorieperiode van het soultijdperk met een opmerkelijke combinatie van emotionele geladenheid en coole flair.

In Chew Me Up lijkt de soultrain op gang getrokken door Reverend Al Green en in Search Your Heart verzeilen we aangevoerd door rijk geschakeerde orgeltonen op het terrein van ‘preachin’ soul’. My Sunshine Is Dead werd in Clarksdale Mississippi gecomponeerd, in een hotelkamer waar de geest van Muddy Waters nog duidelijk rondwaart.

Lawrence en zijn kompanen wagen zich aan een experimentje met Farfisa en twangende gitaar House But Not A Home wordt even een countrynesk zijpaadje verkent terwijl de strakke beat van Sucker For Love voorzichtig naar hip-hop  lonkt. In een wat bevreemdend Shangai Lady worden de grenzen verder afgetast met een langgerekte muzikale trip die wordt bekroond met Count Me In Tomorrow een dieo doorvoelde countryneske croonersballade. Met zo’n aanstekelijk, fruitig mengsel en ‘a lot of soul’ kan het niet mis gaan op 16 juni tijdens de passage van Theo Lawrence & The Hearts in Pinkpop.