De neefjes van de betreurde crooner Andy Williams figureerden tijdens hun tienertijd in een episode van de destijds immens populaire TV-serie The Partridge Family. Een passage die niet onopgemerkt bleef, de getalenteerde zingende tweelingen uit Nevada genereerden in de jaren zeventig als Andy and David met enkele langspelers een behoorlijke tieneraanhang. In de vroege jaren tachtig waren de broertjes actief als  begeleiders van Joe Ely, The Cruzados en Brian Setzer en toerden met T-Bone Burnett in Europa. Ze werden opgepikt door Warner Brothers en dat resulteerde in enkele langspelers, het uit het tweede, titelloze werkstuk afkomstige Can’t Cry Hard Enough  bereikte in ’92 zelfs een bescheiden plaatsje in de Amerikaanse hitparade, de ballade werd door David en Marvin Etzioni gecomponeerd.  Bassist Etzioni die eerder bij Lone Justice actief was zat in de producerstoel bij de opvolger Harmony Motel. Het bleef lange tijd angstvallig stil.

In ’95 trokken The Williams Brothers de studio in, weerom met producer/bassist Etzioni. Die vormt de ritmesectie samen met de ondertussen betreurde Don Heffington eveneens met een Lone Justice verleden en gewaardeerd producer en sessieman. De akoestische gitaar van Andrew wordt geflankeerd door de steel gitaar van Greg Leisz.

De spontane opnamesessie, nu te beluisteren op Memories to Burn wordt vanaf Tears Only Run One Way, een cover van Robbie Fulks, uiteraard gedomineerd door harmonische gezangen. Even verderop passeert een andere Fulks song, She Took a Lot of Pills ( and Died), een evenmin van relativerende ironie gespeende song. Ook Death of a Clown van Dave Davies, het jongere broertje van de opper Kinks man Ray Davies krijgt een bijzondere, afwijkende counrtygetinte uitvoering, ingevuld met fraaie melodielijnen van Leisz’s steelwerk.

Na het van Iris Dement afkomstige Let The Mystery Be schitteren de broertjes in het zelf gecomponeerde She’s Got That Look in Her Eyes dat in de buurt van Roy Orbison komt. De songs van Etzioni werden op maat van The Williams Brothers gecomponeerd, met de knappe, door ritmische  fingersnaps ondersteunde titeltrack Memories To Burn en de kracht van het verstilde Unanswered Prayers.

Songs die net als het werk van The Everly Brothers, hun onmiskenbare inspiratoren, nauwelijks de twee minuten grens overschrijden, samen goed voor ruim twintig minuten luisterplezier, materiaal dat na zo’n 27 jaar stof te vergaren eindelijk beschikbaar is en dat is leuk nieuws.