Toch wel bijzonder, de Belgisch-Nederlandse band The Wild Century die met de vijf tracks tellende Raga Blue EP een voorafname doen op een regulier album.

Het interessante is met name het groepsgeluid van het kwartet waarin je zowel stevige invloeden van psychedelica als Indiase raga (de sitar van Bart Mulders) terug kan vinden. De basis blijft echter solide rock die ergens aanleunt bij wat een act als Mark Lanegan of Queens Of The Stone Age te bieden heeft. Dat is meteen al duidelijk bij de wat slepende opener Brokenhearted Woman waarin frontman Stan Aarts en zijn bende, bassist Renaud Lesire, sitarspeler Mulders en drummer Elmore James Van Dodewaard, hun demonen kwijt kunnen.

Mee door de inzet van de sitar komt er een wat eigen geluid tot even dus, die mysterieus en dromerig aandoet. Komt de opener eerder traag op kook, dan is dat gelijk rechtgezet met het kwieke Joy waarin je de passionele bezetenheid van een David Eugene Edwards zou kunnen herkennen. Zeker als de bende halfweg richting stevig uit de kluiten gewassen desert rock (Kyuss, QOTSA,..) schuift. Het illustreert goed hoe The Wild Century verschillende richtingen kan uitgaan, wat best een verdienste is.

Vijf bijzondere tracks die enerzijds duidelijk maken dat er een mooie toekomst is voor hen weggelegd, anderzijds smaakt de ep vooral naar meer. Goede nummers heeft de groep, dat blijkt uit het knappe, bluesy Driftin’ waar je met wat goede wil iets van The Doors in kan vinden. Niet zo gek dus dat de groep zich vooral laat voorstaan op psychedelische tranceblues en een robuuste rockattitude (het op een gierend kookpunt staande Lay Me Down).

Leuk en terecht ook dat de EP op vinyl uitkomt. Opmerkelijk is ook de inzet van Roos Hest die wat cellopartijen toevoegt, onder meer tijdens Come And Take My Hand, aan een erg fijne ep die rootsy muziekliefhebbers zeker moet kunnen aanspreken. Overigens: knap artwork ook, wat ook bewijst dat de groep naast aandacht voor de inhoud ook het vormelijke in acht neemt.