Het blijft eeuwig zonde dat Blur in bandverband al een hele tijd geen nieuw materiaal uitbrengt. Natuurlijk verleggen ze de aandacht naar de reünieconcertreeks later dit jaar. Dat de leden afzonderlijk van elkaar niet stil zitten, benadrukken ze wel met de solo releases waarmee ze 2023 opstarten. Het is dat bassist Alex James zich nog als buitenbeentje op zijn kaasboerderij afzondert, de overige drie leden zijn lekker productief bezig. Drummer Dave Rowntree geeft zijn jeugdjaren een plek op het politiekmaatschappelijke Radio Songs, Damon Albarn brengt later deze maand een nieuw album met zijn Gorillaz project uit en Graham Coxon heeft in alle stilte met zijn huidige partner Rose Elinor Dougall het The Waeve debuut afgerond. Rose Elinor Dougall is in de muziekwereld geen onbekende, al staat haar voormalige indie girlpop band The Pipettes nog niet eens in de schaduw van Blur. Solo heeft ze ondertussen een drietal platen op haar naam staan, en op het breed opgezette Record Collection van Mark Ronson vervult ze een prominente gastrol.

Het is bijzonder dat de leden van Blur net als Radiohead die verworven status kwijtschelden om nieuwe experimentele wegen te bewandelen, en daar ontzettend goed mee uit de voeten kunnen. De geliefden sluiten een compromis af, waarbij Rose Elinor Dougall zich vooral op het mystieke theatrale voordracht richt en Graham Coxon met zijn noemenswaardige ontwikkeling als jazzsaxofonist de nodige indruk achterlaat. Toch zijn het vooral de momenten waarin hij Rose Elinor Dougall laat stralen dat de gitarist het verschil maakt. Dit komt misschien nog wel het treffendste in het folk drone speelveld van All Along tot uiting, waarbij hij de traditionele middeleeuwse cittern (soort van luit) bespeelt. De zangeres is bijna doorzichtig als een dolende Witte Wieven ziel aanwezig. Ondanks de ondergeschikte rol, bevriest ze je gedachtegang tot stilstand. Hoe koud kan het verlangen zijn, hoe eenzaam kan liefde aanvoelen. Het filmische naargeestige einde laat hierbij een beklemmende indruk achter.

De saxofoonuitspattingen memoreren naar het latere David Bowie werk, verbaal en qua opzet leunt de futuristische Alone and Free spacerock erg tegen het Space Oddity, Ashes To Ashes en Blackstar drieluik aan. Dat hierbij de seventies symfonische rock van Pink Floyd zich tevens aandient is een mooi gegeven. The Dark Side Of The Moon bedekt de hemelse Blackstar sterrentocht met een eeuwig goudkleurige aura. Och het zijn maar twee composities die er niet eens zo uitspringen, de hele plaat houdt dat hoge niveau continu vast, dus laat ik maar netjes bij het begin beginnen. De romantiek is de bindende factor, en het prille geluk levert twee liefdesbaby’s af, een dochter en het The WAEVE debuut. Is dat belangrijk om te vermelden? Absoluut, want als je al in zo’n vroeg stadium zoveel lief en leed met elkaar deelt, is er nog weinig ruimte voor onenigheid over, en smelten twee opofferende zielen letterlijk en figuurlijk samen. Heel cliché allemaal, maar wel de kern van het The WAEVE verhaal.

I’m tired of being in love, I’m sick of being in pain
Won’t you just kiss me, then kiss me again?
I feel my heart, it dies in me
That’s what they call atrophy

In een triphop spanningsveld ontplooit Can I Call You zich als een verboden geheime liefde. Schijnbaar ligt daar tevens de basis van het heimelijke verlangen. Na het ingehouden begin ejaculeert Graham Coxon zijn ontremde vurige gepassioneerde gitaaruithalen lava over de track heen. Toch zijn het de jazzy saxofoon zelfverzekerdheden die op het einde deze onbedwingbare uitspattingen correct verantwoordt goedpraten. De zalvend zingende Rose Elinor Dougall en haar piano zachtheid dringt het bloedende littekenweefsel binnen en hecht zich aan de giftige bijtende dampen vast. Nadat Graham Coxon de gillende saxofoon beheerst onder controle heeft, neemt hij de verantwoording voor de zangpartijen van Kill Me Again. Net als Dave Rowntree bevindt hij zich hier verrassend overtuigend in Damon Albarns territorium. Hoe fraai is het dat de saxofoon die maniakale gekte versterkt en Rose Elinor Dougall als dominante ijskoningingeest het laatste beetje leven uit Graham Coxon zuigt.

Het dromerig Drowning kinderspel neemt de beklemmende angst niet weg. Als dan de saxofoon ook nog als een huilende mondharmonica opdringt is het overzicht helemaal verdwenen. Sprookjes verbloemen de innerlijke nachtmerries en scheppen een onrealistische ideaalwereld. De licht croonende Graham Coxon neemt de rol van duisternis gastheer op en dirigeert het geheel naar de schetterende eeuwige postpunk velden toe. Dat Graham Coxon niet de enige kameleon van het tweetal is, bewijst Rose Elinor Dougall wel als ze bij Someone Up There in de gedaante van een voorgeprogrammeerde robotcyberpunker kruipt. Kil, gevoelloos, dominant, exotisch.

Maar zoals ik al eerder aangeef is The WAEVE vooral een hartstochtelijke vertelling. Onzeker wankelend in het vintage Over and Over verslavende liefdesroes. Wegzweven in die eeuwigdurende hunkering naar elkaar, waarvan het uitgebreide Undine een meer sentimentele zwoele verslaglegging is. Hier passeert vervreemdende psychedelica het tweetal die zich in volle overgave in de klanken van het vlechtende schouwspel laten wegcijferen. Die sensuele trip vervolgt in de theatrale droomtoestand van de harmonieuze synthesizer Sleepwalking uitademingen. De saxofoon laat hierbij het weemoedige pastorale jaren tachtig wave tijdperk herleven, al zetten de kloppende ritmes en brommende bas genoeg pompende tegendruk om die verstilling op te voeren. The WAEVE eindigt met een goedmakend feel good gevoel. You’re All I Want to Know is een klassieke jaren vijftig doo wop wals met on-Engelse Hollywood strijkers en sprankelende heldere uitlopen. De liefde hangt laag in de mistige lucht.