We hebben het min of meer al voorspeld, The Vices richten zich vanaf het eerste Looking for Faces wapenfeit al op die internationale markt. En het is aan de Groningers om dit waar te maken. Betreden ze met Unknown Affairs onbekend terrein? Vast niet! De wereld ligt binnen handbereik en ze grijpen alle kansen aan om zich live te presenteren. En zo werkt het in de praktijk ook. Elke kleine strategisch liggende zaal is te veroveren. Elk optreden is een winst winnende ervaring rijker. Je kan ook lui onderuitgezakt thuis achter de laptop het gebeuren van een afstand bekijken, en hopen dat de streamingsites de plaat oppakken, dat kan ook. Werkt dat? Nee, natuurlijk niet. Waarom zijn The Vices in staat om twee jaar later de verwachte beloftes in te lossen? Omdat ze op elkaar ingespeeld zijn, en alle kansen benutten om ook in het buitenland op te treden. Zo werk je aan die naamsbekendheid.

Hard werken dus, ik kan het niet vaker benoemen. De overheersende Britse impact is ongetwijfeld nog steeds aanwezig. Op Unknown Affairs hoor je nu voornamelijk het The Vices geluid terug. Een jonge band die een forse groei doormaakt, een ware aardbeving veroorzaakt. Al blijft dat zinsdeel gevoelig, zo voelt het wel. De hondsdolle jonge puppy’s mentaliteit is nog gretig hongerig en dorstig. Deze tweede plaat wekt nog steeds dat gevoel van een veelbelovend debuut op. Misschien moet je op die manier de markt wel warm houden en de aandacht trekken. Telkens weer vanuit die onbezorgde frisheid te werk gaan.

De muzikale voorkeuren van de bandleden zijn zo divers, ze vinden het heerlijk om elkaar hiermee op te naaien. Zo is drummer Mathijs Louwsma een groot Toto liefhebber, en maakt de rest van The Vices hem daarom een beetje belachelijk. Och, je kan zeggen wat je wil, maar Jeff Porcaro behoorde wel tot de wereldtop, sterker nog, was misschien wel de meest steady drummer van zijn tijd. Bassist Simon Bleeker loopt met Red Hot Chili Peppers weg, ook begrijpelijk met zo’n gewelddadige geweldige snarenplukker als Flea. Over Cage the Elephant, Mac Miller en The Strokes (luister maar goed naar At Least That’s What They’re Saying) zijn ze het unaniem eens, allemaal voortreffelijke muzikanten. Maar hoor je die invloeden allemaal op Unknown Affairs terug? Zeker niet alles, het is een overvolle koffer gevuld met uitpuilende muziekbagage. Het is de kunst om deze zorgvuldig te ordenen, en dat lukt dit viertal wel.

Het muzikantenbestaan is investeren maar ook fouten maken. De ontspannen praat zingende Floris van Luijtelaar heeft het allemaal goed door. Om dromen waar te maken moet je eerst de roze wolken doorprikken. At Least That’s What They’re Saying, de liefde voor de muziek gaat niet over rozen, maar heeft ook zijn stekende kanten. Strange Again, al het vertrouwde is nieuw en knalt er heerlijk in. Laat je niet door verkooppraatjes van grote kapitalistische platenmaatschappijen verleiden, maar stippel effectief je eigen wegen uit. Het is een mijnenveld met onzichtbare boobytraps. Lastig te ontwijken, gevaarlijk en doeltreffend. Thousand Faces is een excuusbrief naar de trouwe fans. Het muzikantenleven is zo vluchtig en gehaast, dat gezichten niet altijd bijblijven en dit heeft feitelijk niks met arrogantie te maken.

Het dromerige zelfverzekerde nachtclubrode Never Had to Know duikt de onzekere donkere diepte in. De angst voor het definitieve vaarwel, kwetsbaar en ontroerend. Floris van Luijtelaar offert zijn hese emotionele schreeuw op. het orkestrale Disney getinte Fooled Away strijkerstreurnis dweept met overgevoeligheid allergieën, en is bijna over de top. Is dit erg? Zeker niet, het misstaat absoluut niet op Unknown Affairs, maar is voor mij het zwakke broertje tussen de sterkere zustertracks. De Tomorrow I’ll Be pianosong is gemeend somber, en raakt dus wel. Kansen zijn niet meer terug te draaien, kansen zijn er dagelijks opnieuw weer, maar kansen worden ook dagelijks vooruit geschoven. Tja, dat is helaas wel waar.

Het zonovergoten Better Days is een voorbode voor een festivalrijke zomer. De ontlading na een slopende vermoeiende periode. In welk opzicht? Vul maar zelf in. Het croonende Lay Down Stay Down swingt letterlijk met zijn blikken percussie de pan uit. Een vleugje gepeperde ska gekte? Prima, start het I Had a Name ego maar op. Fata Morgananisch gezichtsbedrog, leg maar een filtertje over For My Mind heen. Iedereen houdt elkaar voor de gek, waarom hier niet geamuseerd op inhaken. Ondanks de bevredigende hypnotiserende werking stelen de gloedwarme kapot gespeelde gitaarpartijen van Jonathan ‘Jones’ Kruizenga hier toch wel de show. Heb ik al aangegeven dat er in het The Vice gezelschap meesterlijke muzikanten schuilgaan. Sorry, bij deze trek ik dat eventjes recht. Wat een geweldige wegblazende solo!

Memoreert op Looking for Faces de griezelige bezwerende From Dusk Till Dawn Good Morning City, Now Let Me Sleep… paringsdans nog naar het nouvelle violence Tarantino werk, hier is die (film)rol voor de surfrockende The Spell That Made a Dolphin eindsong weggelegd. En dat zijn er onbewust alweer veertig minuten aan muziekvermaak verstreken. Ik betrap mij erop dat ik vervolgens weer netjes vooraan met het punkende Strange Again begin. Lastige tweede? Kom op zeg! Dat noemen we in de volksmond gebrek aan zelfvertrouwen. Heeft The Vices daar last van? Verwacht je nu echt een zinnig antwoord?! Topplaat!