Is het brutaal om je gelijk al met je debuutalbum op de internationale markt te richten? Wel nee! Die jongens van The Vices hebben het gewoon prima begrepen. De radio ervaring die ze de afgelopen twee jaar opgedaan hebben is natuurlijk een mooie leerervaring, tegenwoordig heeft dat medium nog amper een rol om je in de kijker te spelen. Presenteer jezelf niet als dat schattige bandje uit Groningen, maar juist als een nieuwe indie sensatie. Denk groot en zet ook grote lijnen uit. Investeer in clips en aankleding. De laatste vijftien jaar bouw je door sociale media en streamingssites een gigantisch bereik op waarbij de landsgrens allang niet meer meetelt. Het ziet er naar uit dat boegbeeld Floris van Luijtelaar het allemaal verrekte goed door heeft.

Kom ook niet met het begrip on-Nederlands goed aanzetten! Want dat is al jaren lang niet meer hip en cool, zelfs de nieuwste hype uitdrukking klinkt al zo gedateerd. Hier geen excuses dat je vanwege de pandemie niet aan songs kan sleutelen. Juist die tijd volledig benutten. En die naam The Vices? Ja, die blijft wel hangen. Eenvoudig en pakkend. Maar waarom klinkt het dan zo Brits? Omdat het daar nog steeds the place to be is, en dat ze dat daar al de afgelopen zestig jaar bewijzen. De invloeden beperken zich dus niet tot een bepaalde periode, maar zijn in dit opzicht stukken breder te plaatsen.

Geen gezeur, jezelf netjes met de Life Grows en het daarop aansluitende Good Morning City, Now Let Me Sleep… EP’s introduceren. Een bezwerende Tarantino From Dusk Till Dawn verleidingsdans, welke keihard in een potige knaller ontaard en die ook op het Looking for Faces debuut terug te vinden is. Net als de hitgevoelige Boy single, die er met het reggae ritme en het flashback 2 Tone ska orgeltje een aangename retro begin jaren tachtig flow aan toevoegt. Van datzelfde kaliber is het vergelijkbare The Neighbour Is a Bitch, al heeft die juist die twist in dat duistere randje.

Het werkt zo bevrijdend om die speels bijtende jonge honden mentaliteit in het lichtelijke nonchalante titelstuk Looking for Faces om te zetten. Heerlijke Ibiza nineties Britpop. Volgevreten op vakantie volgens het all inclusive principe de raves en house party’s wegspoelen. Jezelf met champagne volgieten en totaal lam weer naar huis terugkeren. De zoete nasmaak van de Second Summer Of Love. Fel freakend gitaarspel met hard binnenkomende drums en daaroverheen die alles weg dreunende bas van Simon Bleeker. Het is juist zo charmant dat het slagwerk van Mathijs Louwsma nog wat blikkerig klinkt, en niet perfect afgemixt is.

Just Like with Lou is met zijn zolderkamer lo-fi zo klein mogelijk gehouden, terwijl er bij het daarop aansluitende Trouble uitbundig trippend geëxperimenteerd wordt en er de nodige lange seventies rocksolo’s van Jonathan Kruizenga voorbij komen. Dus niet zomaar een simpel gitaarbandje, die maar wat heen klooit. De Elliot Smith cover Between the Bars is met de treurende strijkers een mooi waardig eerbetoon, maar mist door het snelle tempo wel die gevraagde emotie. Ze stoppen er in ieder geval wel wat eigens in, dus dat is ze vergeven.

Dromerige jammerende gitaarakkoorden maken van Before Your Birth een filmische track, waar zelfs nog ruimte voor dub en voortmarcherende rebels postpunk getrommel is. In and Out bevindt zich in het late uitgaanscircuit met dansbare nachtelijke beats en een flinke dosis aan egocentrische silent disco klanken. De Generatie Zero waarbij het individualisme een steeds grotere rol speelt. Het is zowat een standaard gegeven dat je met een dromerige ballad moet afsluiten, al springt All That I Know ook nog eventjes eigenwijs de Twin Peaks kant op. Ik word zo blij van dit soort energieke feel good platen. Het kan dus nog gewoon; zelfs nu!