Undun van The Roots duurt slechts 38 minuten en draait het op het dertiende album van het hiphop collectief uit Philadelphia om het fictieve levensverhaal van gangster Redford Stevens. En dat levensverhaal wordt achterstevoren verteld in veertien tracks en maakt daarmee Undun tot een ouderwets conceptalbum. En conceptalbums zijn doorgaans in de hiphop nutdun, maar The Roots lappen de mores van het genre ook nu weer aan hun laars. Verwacht geen stoere b-boy praat en slicke grooves, maar doordachte muziek vol diepgang. The Roots grossiert er al bijna twintig jaar in.

Tussen het debuut Organix en Undun zit wel en geen wereld van verschil: geen, omdat The Roots nog steeds trouw zijn aan hun authenticiteit en wel, omdat de band zich met ieder album verder doorontwikkeld heeft tot een strakke unit met als belangrijkste kenmerk het instrumentarium, waarmee The Roots zich nog steeds onderscheiden van de meeste hiphopacts en vooral een band is en niet bestaat uit rappers, die doorgaans nihil instrumentbeheersing hebben. Met drummer Ahmir ‘Questlove’ Thompson heeft de band zelfs één van de meest invloedrijke hedendaagse slagwerkers in de gelederen, wiens techniek alom geprezen wordt. The Roots live is vaak dan ook een muzikale belevenis.

Na geslaagde samenwerkingen met John Legend (op het album Wake Up) en Betty Wright (resulterend in Betty Wright: The Movie) is het nu weer tijd voor een groepsalbum en is Undun de opvolger van het fantastische How I Got Over en blijft de productiviteit van de band hoog, want naast het frequent uitbrengen van nieuwe albums en het übergetwitter van ?Love zijn The Roots nog steeds de huisband in de wekelijkse NBC–televisieshow van Jimmy Fallon en wordt er bij tijd en wijle nog liveshows gegeven, kortom genoeg muzikale hyperactiviteit.

De speelduur van Undun is aan de hele korte kant, maar wat erop te vinden is, dwingt meerdere draaibeurten af. De veertien tracks die erop te vinden zijn bieden genoeg variatie en worden niet enkel de grenzen van de hiphop opnieuw verder opgerekt, maar ook die van de luisteraar: vanaf track 11 (Redford: for Yia-Yia & Pappau) lijkt het erop alsof er opeens een andere CD in de speler beland is, want wordt de hiphop aan de wilgen gehangen en moeten ijle pianoklanken en strijkers de luisteraar in andere sferen brengen. En dat lukt aardig, want alhoewel de improvisatiechaos opeens toeslaat is het uit vier delen bestaande sluitstuk een onverwacht monumentaal stukje klassieke muziek vol melancholie. Tel daarbij de constante kwaliteit van de andere nummers, met het slepende Kool On, het bonkende Stomp en het zwoele Tip The Scale als hoogtepunten en die twee en halve kwartier zijn zo om.

Undun bevat heel veel: goede muziek, puntige raps en opnieuw innovativiteit. The Roots blijft nog steeds een collectief om rekening mee te houden en worden de verwachtingen opnieuw ingelost. Een album dat vast in de vele jaarlijstjes zal opduiken. En terecht.