Eigenlijk moet je Reverend Peyton’s Big Damn Band live aan het werk zien. De muziek die zanger-gitarist Rev. J. Peyton, zijn vrouw Breedy en neef Aaron maken combineert hillbilly, Deltablues en swamprock. Door bijna avond aan avond te spelen (een keer of 250 per jaar) klinkt het drietal inmiddels rete strak. De rauwe vocalen en pakkende refreintjes doen de rest.

Deze maand en volgende maand zijn de Amerikanen (uit Brown County, Indiana) voor concerten in Ierland, Duitsland, Scandinavië en Engeland, maar helaas wordt Nederland vooralsnog overgeslagen.

Een live-album dan maar?
Dat is Between The Ditches niet. Sterker nog: de nieuwste, vijfde plaat is de eerste die is opgenomen met een Echte Producer aan de knoppen. De vorige albums van Peyton werden in één take, zonder verdere poespas op de plaat geknald. Pak een album als The Whole Fam Damnily, vergelijk het met de nieuwe plaat en hoor dat produceren soms een overschat ambacht is. Dankzij het werk van Paul Mahern (John Mellencamp, Iggy Pop) klinkt The Big Damn Band op Between The Ditches nog steeds lekker rootsy, maar voor het mooie toch net iets te gepolijst.

“We wilden deze keer een plaat maken, niet enkel een opname,” zegt Peyton. “A record, not just a recording.” Dat is zeker gelukt. Feit is dat de band er in de VS ook commercieel goed mee aan de weg timmert.  Shut The Screen bevat zo’n soepel lopend tongue-in-cheek refrein waarvan elke songschrijver hoopt er ooit een keer eentje te schrijven: ‘Open the door but shut the screen / It’s too dang hot and the bugs are too dang mean’. Ondanks de titel van de eerste single Devils Look Like Angels, voor puriteins Amerika misschien wat gewaagd, is Between The Ditches al tot de Top 100 van Billboard doorgedrongen.

Voor de duidelijkheid: vat het woord gepolijst ook weer niet al te letterlijk op. Dit is geen ‘career move’ op weg naar het grote geld waardoor een band die eerst klonk als Dead Moon nu ineens Shakira achterna gaat. Nog steeds klinken Peyton en de zijnen als drie muzikanten die het maximale uit hun instrumenten halen.

‘De Dominee’ speelt gitaar (of soms een sigarendoos met drie snaren)  op een manier die inderdaad klinkt alsof er meer dan één gitarist te horen is (al is Peyton’s eigen vergelijking met Robert Johnson, over wie hetzelfde werd gezegd natuurlijk wel wat aanmatigend), Breedy zweept met haar wasbord en bekkens het ritme verder op en drummer Aaron Persinger heeft een drumkit die meer dan uitgekleed is, met onder meer een plastic benzinevat als trommel, als bewijs dat een Genesis-achtig gevaarte vol bekkens, gongs en cimbalen nergens voor nodig is.

Voor liefhebbers van pakweg 16 Horsepower en  labelgenoten Gaslight Anthem (hoewel iets gelikter) is bij dit drietal zat te halen. Ook het feit dat de groep al een heel album weidde aan het werk van countryblues-gitarist Charlie Patton (Peyton On Patton) geeft al aan in welke hoek het trio geplaatst kan worden. Peyton leerde als tiener gitaarspelen op de muziek uit zijn vaders platenkast, waarin veel blues van voor de Tweede Wereldoorlog stond.

Between The Ditches is een goeie kennismaking met ‘The Rev’, hoewel lang niet zo’n indrukwekkende als een van zijn eerste vier albums.

Maar wie haalt ze nou naar Nederland?