Met het solowerk van Krissy Matthews ben ik niet echt goed vertrouwd, de 31-jarige Britse gitarist met Noorse roots heeft ongetwijfeld wel iets in zijn mars. Op zijn twaalfde nodigt John Mayall hem uit op het podium en daar flankeert hij ook Jeff Healey. Matthews vindt in 2015 een plek bij  Hamburg Blues Band, een gemengd Duits /Brits bluesrockcombo, dat Britse en Amerikaanse muzikanten  begeleidt tijdens hun passage op de Europese podia. Even later komt zijn solowerk in een stroomversnelling, Na Pizza Man Blues, het debuut voor Ruf, stelt Matthews een tweede langspeler voor het Duitse blueslabel voor.

Talloze bevriende muzikanten verlenen hun medewerking in 24 tracks  goed voor bijna drie uur luistertijd. Uiteraard  zijn er bijdragen  van Hamburg Blues Band. In het door Matthews gezongen Try Me horen we de gitaar van Gert Lange die in ’82 het de groep oprichtte. Andere voormalige kernleden zoals Miller Anderson (Keef Hartley, Spencer Davis…). Clem Clempson die andere Britse gitaarman die furore maakte met onder meer Bakerloo, Colosseum en Humble Pie is eveneens van de partij, hij zingt samen met Marlia Rae Tomorrow’s Blues, oorspronkelijk afkomstig uit een latere reünie van Colosseum, jazzrock met glansrol voor trompet en akoestische gitaar.

Ook de betreurde flamboyante saxman Dick Heckstall Smith figureerde nog samen met Chris Farlowe bij The Hamburg Blues Band. Farlowe zingt samen met de ondertussen overleden tekstdichter Pete Brown in het door snepende slides en blazerssectie gedragen Ain’t Got No Troubles On The Road. Een verademing na de entree van Kim Jennett met Queen, niet bepaald mijn ding, die clichématige bluesrock. Het uit het repertoire van The Band gelichte The Weight sluit de eerste cd af, de oerversie uit The Last Waltz van afscheidshymne blijft de  absolute referentie, Matthews brengt het er behoorlijk van af dank zij de vocale bijdragen van Miller Anderson, Denise Gordon en Layla Zoe.

Het tweede schijfje barst open met Cream’s Sunshine Of Your Love, een eerbetoon aan Jack Bruce en vooral Pete Brown, met wie Matthews samenwerkte. Twenty Flight Rock van Eddie Cochran  wordt met in een gypsy swing versie getransformeerd het harmonicaspel is van Giles Robson. Bluesrock overheerst en vergeleken met het meer gevarieerde repertoire van  CD 1 valt dat behoorlijk tegen, een enkel cd was ruimschoots voldoende voor Krissy Matthews en zijn vrienden.