Ik ben een groot liefhebber van de elektroclash indiegarage noise van The Kills, maar hou misschien zelfs nog meer van het verrookte stoere sexy stemgeluid van Alison Mosshart. Begrijpelijk dat ook een Jack White zo van haar gecharmeerd is en de zangeres voor zijn The Dead Weather project vraagt. Dat bij Ash & Ice de rauwe randjes zo versleten zijn dat er een gepolijste sound overblijft boeit mij minder. Met de prachtige chorografie bij de duistere Doing It To Death videoclip zetten ze het zoveelste hoogtepunt neer. Gedurfd, indrukwekkend, met een feestelijk New Orleans begrafenis sfeertje. Dat die poprock kant niet bij iedereen in goede aarde valt blijkt wel uit de wisselende reacties. Er volgt een stilte welke slechts door de Little Bastards verzamelaar onderbroken wordt, gevuld met restmateriaal uit de vruchtbare eerste jaren.

En dan verschijnt een tweetal maanden geleden de dubbele LA Hex/New York single. De outlaw LA Hex video begint met een Doing It To Death flashback. Alison Mosshart is in die zes jaar geen dag ouder geworden, bij de vijftiger Jamie Hince gaan de jaren zichtbaar tellen. Alles blijft verder hetzelfde, of toch niet? Nee dus, de grootste verandering zit hem in het geluid. Het is allemaal nog commerciëler, nog meer geromantiseerd, geraffineerder en nog cleaner. Voor The Kills begrippen is LA Hex het perfecte romantische zwijmelende popliedje, met een schoonheid die we zeker niet van het Amerikaans Britse duo gewend zijn. De hoofdschuldige voor die koerswijziging is misschien wel producer Paul Epworth, die ook de verantwoording over het lichtere Adele, U2 en Coldplay werk draagt. Al heeft hij ook de nodige rockklassiekers op zijn naam staan. De gesproken soulzang wordt slechts door het bluesrock gitaarspel van Jamie Hince onderbroken, en er zit een gezonde onderhuidse spanning in, die voorzichtig naar een climax toewerkt. Zijn dit slechts valse beloftes, of lukt het ze om mij opnieuw te overdonderen? De sinistere clip is in ieder geval veelbelovend.

Het gruizige New York heeft een bombastische ritmische jaren tachtig Trevor Horn vibe en sluit indirect meer op het Ash & Ice geluid aan. De harde boksring videoclip ondersteunt de doorvechtersmentaliteit van het tweetal. Vanuit het niets jezelf herpakken, harde klappen incasseren en als overwinnaar het strijdveld verlaten. Ik geloof er in ieder geval nog steeds in. Het futuristische 103 met de krautrock echo’s moet nog even aarden, al stellen ze op een typische komische The Kills wijze wel het heftige broeikaseffect aan de kaak. Als single overtuigt deze het minste, maar met dit drietal songs benadrukt The Kills wel dat God Games hun meest veelzijdige plaat zal worden. Mijn interesse is in ieder geval gewekt. Nu nog beoordelen welke kant het kwartje op valt en of het een positieve dan wel negatieve uitwerking heeft.

Het bitterzoete God Games, volgens de spelregels van een hogere kracht, dus niet volgens het duistere duivelse Hellfire regelement. Going to Heaven heeft het exotische avontuurlijke van ijskoningin Siouxsie Sioux waar de uitheemse percussie je in hypnosetrance laat wegdoezelen. Alison Mosshart heeft mij in haar greep, verleidend met haar door het leven aangetaste stemgeluid. Paul Epworth speelt met het gecontroleerde spanningsveld, rekt de track tot het uiterste uit, en laat de overige invulling aan de luisteraar over. Veelzijdigheid blijkt inderdaad het kernbegrip. De jazzy Love and Tenderness triphop is onheilspellend broeierig. Een vraag en antwoord spel tussen de wanhopige vocalen van Alison Mosshart en de humeurig gestemde gitaar van Jamie Hince waar de elektronica een overdonderend afbrokkelend effect weergeeft.

De winterwonderland My Girls My Girls kerstsfeer is wat misplaatst en wil maar niet pakken. Met het donker gekleurde Wasterpiece herpakken ze zich aardig en in het uptempo Kingdom Come flirt The Kills voorzichtig met dancebeats. Toch komt de zwakte vooral vanaf het God Games middengedeelte van vervelend bovendrijven. Met de hemelse God Games titelstuk soul verwelkomen ze het licht aan het einde van de donkere tunnel, al mogen ze in het vervolg best wat langer in die duisternis blijven rondhangen. The Kills worstelt met hun sound, en het voelt soms niet meer natuurlijk, maar wat krampachtig aan. Na de langdurige stilte verwacht je dat ze zich goed revancheren, hier lijkt het alsof ze hun lot in de handen van Paul Epworth leggen, in de hoop dat hij er wat van kan maken.

De Blank avondpiano stuwt het smekend klagende stemgeluid van Alison Mosshart terug de hoogte in, ze legt er haar ziel volledig in en draagt de song naar een aangenaam einde. In de Bullet Sound killer thriller triphop hervindt ze haar femme fatale sensualiteit en wat klinkt ze dan weer overtuigend lekker zeg. Dit is een van de krachtpareltjes waarvoor je het geluid flink omhoog draait. De spokende gospel backings ontfermen zich over de stevig van zich af zingende croonende zangeres. Dit is vooral de verdienste van Paul Epworth, die net teveel zijn stempel op God Games legt. Het melancholische ritmisch filmische David Lynch donkerrood getinte Better Days is een waardige afsluiter. Maar wat verlang ik toch naar de betere The Kills dagen van vergaande mooie tijden. Eigenlijk hebben ze met de singles het kruit al verschoten, en zijn de overige songs slechts naweeën van het gelukzalige liefdesspel.