Weinig garagerock duo’s is het gegeven om met enkel drumcomputers, gitaar en zang voor een lange periode zo succesvol te zijn als Alison Mosshart en Jamie Hince van The Kills. De rockattitude, vergezeld van het leren jasje waarin hun muziek gegoten is  zit heerlijk. Sterker nog, tegenwoordig zit het waarschijnlijk iets te comfortabel en wordt het toch eens tijd voor een nieuwe.

Bij dit nieuwe album is de focus te komen liggen op een combinatie van dansbare electronic beats en luchtige bluesrock. Vaak resulteert het in catchy liedjes, waarbij stilzitten onmogelijk is. Toch klinken de tracks te anoniem, de productie te netjes en het eindresultaat als gevolg te gemakzuchtig. Je voet beweegt gezellig heen en weer bij het refrein van Doing it to Death en je begint zelfs zachtjes mee te zingen, maar als het lied afgelopen is komt het besef dat het een kwestie was van “het ene oor in en het andere weer uit”. Het klinkt niet urgent, te vlak en zonder emotie. Het duo klinkt alsof ze nog steeds proberen oprecht goede muziek te maken, maar het zit al zo lang vast aan hetzelfde trucje dat het niet meer lukt.

Bij het kleine aantal ballads dat Ash & Ice rijk is komt de sfeer en emotie opeens wel naar voren. Dit is het best hoorbaar in Days of Why and How: Mossharts pijn is voelbaar en Hince staat haar vocaal bij, als een troostende schouder. Kale instrumentatie geven het lied vervolgens een passende desolate sfeer mee. Deze tracks zijn het sterke verassingselement dat het album nodig heeft. Het maakt benieuwd naar een eventueel akoestisch album van de band, vol tranentrekkers en ballades over gebroken harten. Of is dat dan weer teveel van het goede? Wie zal het zeggen, maar stilstand is achteruitgang en The Kills zullen toch iets moeten proberen als ze nog relevant willen blijven.  Ash & Ice is geen slecht album, maar wel één die je morgen alweer vergeten bent.