Wat smult een legende als Willie Nelson bij het beluisteren van de vrolijke Super (Marijuana) Wal-Mart pro cannabis song. Weg met de anti-softdrugs wetgeving, legaliseren die handel. Joe Garners, want daar hebben we het hier over, is de zoon van Charlie Garners, een country liefhebber die als bassist het podium met een grootheid als Del Reeves deelt. Bij de leegruiming van zijn ouderlijk huis ontdekt Joe Garners een stijlvol oud rood kostuum, waarmee zijn vader jaren geleden roemruchtig de concertzalen afstruint. begrijpelijk dat dit verjaarde pak ver weggestopt op zolder ligt, meer dan logisch dat Charlie Garners hierin niet begraven wil worden. Als Joe Garners zichzelf eenmaal in die gedateerde kleding hijst, ontstaat het The Kernal alias, een plattelandsheertje, die zijn traditionele roots in Listen To The Blood verheerlijkt, de derde studioplaat van zijn alter-ego.

The Kernal is niet bang om op zijn bek te gaan. Met afgewend gezicht ligt hij badende in het bloed op de albumhoes afgebeeld. Een slachtoffer, die niet de knieval voor de uitgemolken Americana makende maar juist die ondoorgrondelijke wegen van de country opzoekt? De duivel die zijn ziel leeg knijpt en hem in zijn eigen lichaamssappen laat verdrinken? Muziek voor de vogelvrij verklaarde outlaw, welke het niet zo nauw met de vastgelegde regeltjes neemt, maar waarbij het hart wel op de goede plek zit. Tenminste, zo lang ze maar met rust gelaten worden. Hardwerkende rednecks die onder het genot van een biertje, en veelal nog meer, trouw aan het Amerikaanse cowboymuziek Mekka Nashville blijven, gelegen in het zuidoostelijke Tennessee.

Och, helemaal puur in zijn voordracht is The Kernal ook weer niet. Na een donkerrood duister intro gaat het verhalend funkende U Do U van start. Waarmee hij zichzelf in het jaren zeventig Hotel California luxe waant, liever uitwijken naar de plaatselijke kroeg, gerund door dorpelingen die al ruim een eeuw lang dit familiaire bezit etaleren. Ouderwets rockend in Green, Green Sky, gelijkmatig boogiewoogie line dansend door The Limit schuifelend. Als een ware snelheidsduivel racet Long, Cool Finger voorbij, op de hielen gezeten door de spookachtige verbouwde rode 1933 Ford ‘Eliminator’ Coupe, waarmee ZZ Top ooit in de tachtiger jaren naam en faam maakt. Hoe smerige hoe beter. Natuurlijk vloekt die autokleur bij zijn nette pak, het is tevens een dwarse dikke middelvinger naar de trutterige burgerlijkheid.

Joe Garners vecht zich als zelfspottende muzikant door Listen to the Blood heen. Kruipende in personages van een met afkickverschijnselen worstelende alcoholist, een met snoepautomaten stoeiende loser en een eigenwijze verkeersborden dyslectische cowboy worden met de nodige humor ten tonele gebracht. Onzichtbaar voor de buitenwereld in de medelijden opwekkende tranentrekker She’s Seeing Somebody gaat de sympathieke eenling in het mellow The Fight Song een minder vredelievend hippieduet met voormalig indie folkie Caitlin Rose aan. Een psychedelische murder ballad in wording, een vechtscheidingsnummer over een crashende relatie, wankel op de afgrond balancerend. The Kernal neemt het allemaal niet zo serieus. Met opbeurende luchtigheid parodieert hij zichzelf in het op de maatschappij schijtende Listen to the Blood. Heerlijk toch!