Het is alweer ruim vijf jaar geleden dat ik het Friese The Homesick live als voorprogramma van de grote belofte van dat moment, Rats On Rafts zag. Het drietal uit Dokkum roept nostalgische herinneringen op welke naar het VPRO televisieprogramma Jonge Helden memoreren, waar ruimte voor eigenzinnige beginnende artiesten was. Nog ongekneed en ongevormd door hongerige platenmaatschappijen die koortsig opzoek waren om de laatste vroegrijpe puist volledig uit te knijpen.

De nieuwe lichting postpunkers gooien er nog de nodige shoegazer en sleazy knipogen naar de Amerikaanse gitaarrock doorheen, en al snel is de Twst Yr Wrsts EP release een feit. Tijdens de weg naar The Big Exercise wordt er nog flink met een steviger in galm verdrinkende donkere sound in Youth Hunt gestoeid, waarmee ze de aandacht van het legendarische Sub Pop trekken. Met een vetgedrukt platencontract in bezit presenteren ze vol trots nu eindelijk het hooggespannen The Big Exercise eindresultaat.

De spontane jeugdigheid is door een meer volwassen klinkende artistieke creativiteit vervangen. Met de zweverige vriendelijke songs presenteren ze zich als het in de schaduw spelende kleinere broertje van de sterk in ontwikkeling zijnde tijdsgenoten die krachtige aardverschuivingen veroorzaken. Het zal die nukkige Friese schuchtere koppigheid zijn, standvastig aan het eigen getrokken plan, waarbij ze zich niks aantrekken van wat er in de wereld gaande is. Eigenschappen die ze mogen koesteren, want het levert een bijzonder geheel op.

Er wordt niet alleen flink in de platenkast van een ander gegluurd. Soms nemen ze zelfs letterlijk rifjes en melodietjes over. Alles ten goede komend aan het eindresultaat. Waarom niet met trots de waardering van invloedrijke artiesten in je plaat verwerken, dan er een flinke laag plamuur overheen gooien waardoor het minder herkenbaar is. Het wiel hoeft niet opnieuw uitgevonden te worden, het belangrijkste is om dit draaiende te houden.

De sixties psychedelica doorweekt het uptempo Leap Year en dromerige troebele What’s in Store waarbij ze zo simplistisch mogelijk een echt popliedje inzetten. De band bevindt zich met het in draf opgenomen Children’s Day op het postpunk en Madchester breekpunt, waarbij ze voor een stevigere noisy variant kiezen. Eigenlijk is het best apart dat ze juist op een typisch Amerikaans label deze op en top Europese sound laten horen. Het vertrouwen is in ieder geval groot genoeg om The Homesick deze vrijheid te gunnen.

De funkende vol militaire precisie gespeelde staccato gitaarakkoorden in I Celebrate My Fantasy en het schreeuwerige Male Bonding zorgen voor een gouden opleving van de agressie van seventies postpunk, de band geeft een toegankelijke injecterende swing aan het dansbare The Big Exercise. Juist in dit soort tracks komt het strakke zenuwachtige gitaarspel van Jaap van der Velde in combinatie met de galopperende drumpartijen van Erik Woudwijk en de drammende bas van Elias Elgersma het beste tot uiting.

Nu maar hopen dat de hippe Amerikaanse toeristen in de toekomst op zoek gaan naar dat kleine koude Friesland in het noorden van Nederland. The Homesick is klaar om voor hun heimwee in therapie te gaan. Ze kunnen zich gerust op het buitenland gaan richten.