Het is een groot voorrecht als collega’s je zo waarderen als wat bij The Gotobeds het geval is. Een verbond waarbij men gemoedwillig de medewerking toezegd. Met het inzetten van bevriende muzikanten loop je als band zijnde het risico dat deze het eigen geluid ondersneeuwen. Een risicovolle onderneming die gelukkig ook positief kan uitvallen. Op het derde album Debt Begins at 30 wijken ze niet zozeer af van het ingezette bandsgeluid, maar voegen met volle overgave een vurigheid toe om de puntige rocksound in alle finesses te perfectioneren. Vanuit Pittsburgh koppelen ze het koppige energieke Britse postpunk geluid aan rammelende Amerikaanse noise explosies.

Ze schrijven hiermee een nieuw hoofdstuk in de indie scene waarbij kameraadschap het sleutelwoord is. Want daar bevindt zich de basis, het benutten van amicale talenten. Het is dus veel meer dan een groepsalbum geworden. Dit is een overtreffende samenwerkingsverband met ruimte voor invloedrijke inbreng van anderen, een enerverende springplank, klaar om gelanceerd de diepte in te duiken. Hoe eenvoudig is het dan om als gastartiest je stempel te drukken en het geluid toe te eigenen. Hoe lastig is de opgave om daadwerkelijk iets toe te voegen, zonder dat het gaat overheersen. In dat laatste zijn ze volledig in geslaagd. Het is een gedurfd concept waarbij op een dromerige wijze de gitaarrock van eind vorige eeuw de juiste waardering toegediend krijgt.

De van Positive No geleende Tracy Wilson geeft met haar lieve schoolmeisjeszang op een mooie manier in Twin Cities tegengas, verder is het voornamelijk stevige overheersende gitaargeweld. Een prominente gastrol is net als op Blood Sugar Secs Traffic voor Joe Casey weggelegd, die nu door zijn maatje Greg Ahee van het doem postpunk gezelschap Protomartyr vergezeld wordt. Joe Casey laat in Slang Words een meer gejaagde versie van zijn vocalen los terwijl Greg Ahee met zijn gitaarakkoorden op On Loan wel heel dicht bij zichzelf blijft. Toch is de track in alle opzichten een working class song te noemen, waarmee ze in de Dr. Martens voetsporen van The Clash treden.

Natuurlijk ben je vooral nieuwsgierig naar de krachtige Pavements Bob Nastanovich klaagzang in Dross. Nou, die staat er als een stevig huis en laat zich niet door prachtige jankende gitaarakkoorden omverblazen. Robert Weston van Shellac beperkt zijn aandeel tot het enthousiast bevrijdend meejoelen op titeltrack Debt Begins At 30, maar het bekt in ieder geval lekker tussen de overige namen. Of ze deze geleende muzikant daadwerkelijk nodig hebben betwijfel ik. Eli Kasan overschreeuwt met zijn emotionele blaffende zang alles. Hij staat aan de oorsprong van het opererend spanningsveld. Het destructieve gitaarspel van Tom Payne (what is in a name) doet er nog een flinke schep bovenop. Ondanks het opgevoerde tempo wordt het nergens slordig, gehaast of afgeraffeld.

Met de nodige zorg presenteren ze pakkende melodieuze popdeuntjes. Feit is wel dat The Gotobeds een verfrissende jeugdig klinkend plaat afleveren. Dat het in de puntjes uitgewerkte Bleached Midnight tot het hoogtepunt gerekend wordt, hebben ze toch voornamelijk aan zichzelf te danken. Debt Begins at 30 is pure rauwheid, ingekapseld in slepende ruwe juweeltjes. Een aanwinst op het vlak van alternatieve rock beleving.