Het is zo’n clichématige uitdrukking. Deze plaat moet luid afgespeeld worden, zet je versterker op standje elf en laat de rokende gitaren het stof aardig opblazen. En toch past deze beschrijving perfect bij de Nieuw-Zeelandse hardrockers van The Datsuns. Ouderwetse hardrock, soms keihard, dan weer heerlijk melodieus. Na een afwezigheid van zeven jaar ontwaken ze eindelijk uit hun langdurige sabbatical en brengt de uit Cambridge afkomstige rockband eindelijk de opvolger van Deep Sleep uit. De door afgedankte smeerolie gevoede motor draait dus nog steeds, en is nu in gerecyclede vorm terug op de markt gebracht. De tandwieltjes zijn keurig afgevijld waardoor ze weer net dat standje harder kunnen. Maar is die behoefte naar een ouderwetse doortrapper als Eye To Eye er nog wel?

Natuurlijk is die er nog! Met de uitbundig solerende gitaristen Christian Livingstone en Phil Somervell in de frontlinie is Eye To Eye een lekkere rockplaat geworden. De primitieve drang om oorverdovend toe te slaan is nog steeds aanwezig, zo smerig en opgefokt als op het debuut klinken ze al lang niet meer. Met de zevende langspeelplaat Eye To Eye voegen ze ook niet echt meer iets toe, er staan wel degelijk een mooi aantal ruwe ongepolijste pareltjes op. Vernieuwend? Zeker niet! Het is allemaal schaamteloos jatwerk, maar dan wel waardig uitgevoerd. Alles wat The Datsuns op de plaat zetten is in het verleden al eerder en zelfs beter gedaan. Geeft allemaal niks, het is zo verdomd lekker! Stuiterrock met een hoog adrenalinegehalte. Net zo nostalgisch als de oude met zichtbare roestvlekken gezegende Datsun 120y, die het gezin jaren geleden naar het strand vervoerd. Vastgeplakt aan de nepleren achterbank, met de roodgloeiende blaren op de benen. En toch verlang je naar die tijd terug.

De kenmerkende seventies sound wordt door de sleazy glamrock koortjes en het hammondorgel van Anders Boba Lindström in de progrock Warped Signals track versterkt. Ze hakken stevig met de retro revival gitaarsound van Bite My Tongue door. Die jaren zeventig invloeden worden bij Dehumanise op een zijspoor gezet en rechtstreeks door de New wave of British heavy metal ingehaald. Het is een regelrechte energieke thrashende kilometervreter, waarbij de overstuurde gitaar aangenaam jankt. De Zweedse studiogasten Tomas Eriksson en Eric Bystedt schreeuwen daarbij de longen uit hun lijf. Die Scandinavische invloeden overheersen overduidelijk op Eye To Eye omdat The Datsuns steeds meer de melodieuze pop kant van heavy metal act Ghost opzoekt, en het garagerock verleden definitief vaarwel zegt.

Welkom in de jaren tachtig! Rudolf de Borst klinkt op het psychedelische Brain to Brain single als een regelrechte nazaat van Iron Maiden zanger Bruce Dickinson. Ook hun kenmerkende gitaarsynthesizers voegen ze als futuristische bouwstenen aan het geluid toe. De vernieuwing zetten ze in Moongazer door, waar ze donkere postpunk accenten met jaren zestig psychedelica afwisselen. Soms zitten ze net op het randje. Ondanks de stoere titel is White Noise Machine een regelrechte hairband ballad, met een hoog popgehalte. Dit maakt het lastiger om The Datsuns serieus te nemen. Op het ene moment dus vernietigend aanvallend met stevige toeslaande gitaarriffs, vervolgens bijna sentimenteel zoet. Op het einde van Eye To Eye wanen we ons in de droge natuurvlaktes van Nieuw-Zeeland. Het effectenpedaal wordt flink bij Other People’s Eyes ingetrapt waarna er nog hallucinerend trippend op de groovende stoner In Record Time echo’s afsluiten. Na die lange stilte is Eye To Eye een prima rockplaat, maar hadden we stiekem toch wel wat meer verwacht.