The Cactus Blossoms
Easy Way
Bij The Cactus Blossoms heerst een heel sterk déjà vu gevoel, welke hier niet echt in hun voordeel werkt. Het is allemaal sterk door het geluid van rond 1960 beïnvloedt. Ooit, lang geleden was deze sound revolutionair. Elvis Presley schudt de wereld met zijn baanbrekende combinatie tussen country, blues en rock & roll wakker. Min of meer komt hier de popmuziek benaming uit voort, een van de eerste die hier succesvol op in springen zijn The Everly Brothers. In Nederland wekken ze ook de nodige interesses op, veel singles zijn bewerkte vertalingen van dit tweetal. Ondanks dat de uit Minneapolis afkomstige muzikanten Page Burkum en Jack Torrey heten, hebben we hier ook met broers te maken. Het grote verschil is echter dat de grote voorbeelden hit na hit scoren, en dat The Cactus Blossoms weinig naamsbekendheid hebben opgebouwd. Het is te gemakkelijk om dit met het clichématige vooroordeel another time, another place af te doen. Klassiekers worden altijd geschreven, en blijven altijd in ons geheugen geprint. Als de invloed van dit tweetal zo in je sound vervlochten zit, dan is het meer dan logisch dat je daarmee vergeleken wordt.
Na het naamloze debuut trekken de aandacht met You’re Dreaming en is nu de derde plaat Easy Way een feit. Tegenwoordig krijgt het vaak het suffe muzieklabel mee. Heeft dit genre nog bestaansrecht, of moet je het bij de archieven van een museum wegstoppen en hoogstens bij een tentoonstelling tevoorschijn toveren. Easy Way is een mooi eerbetoon gericht aan de tijden van weleer. Middelbare school romantiek van je ouders of grootouders. Maar wie verder luistert hoort vooral mooi gitaarspel met een ietswat droevige sound. De stemmen van de broers zijn goed op elkaar ingespeeld, waardoor het eenvoudig overkomt. De harmonieuze samenzang kwaliteiten komen juist door de grote verbale verschillen. Als de een de laagtes opzoekt, gaat de andere de hoogte in. Het zal waarschijnlijk aan de genen liggen, er zijn tig van voorbeelden te noemen waarin broers elkaar zo treffend aanvullen. Toch is het op Easy Way net allemaal wat minder indrukwekkend en te vlak. Jammer dat ze niet hun sterkste troef uitspelen. Soms durven ze wat meer te rocken zoals bij Please Don’t Call Me Crazy, maar verwacht geen onverwachte uitspattingen. Zeker geen slechte plaat, prima gitaarspel en dito zang, maar net wat meer variatie zou niet verkeerd zijn.