Als recensent kan je hart verwarmd worden door muziek, door teksten, door de combinatie daarvan en, in een aantal gevallen, komt daar dan nog bij dat er bijzonder artwork bij de combinatie hoort. Mooier is het nog wanneer het gebodene zich zo onafhankelijk toont dat de muziekindustrie zoals we die tegenwoordig kennen, buitenspel wordt gezet. Wat betekent dat hier precies? Een onafhankelijke release om te beginnen, op het eigen Brandy Alexander Recordings label en niet in het minste of geringste een verzuchting of behoefte aan streaming, een album in zijn volle pracht, naar keuze op vinyl en/of cd en het artwork dat daar bij past.

The Bullfight presenteert hun nieuwe album zoals wij bij Written het graag zien. Sterker nog, overtreft die verwachtingen. Some Divine Gift kun je inderdaad ontvangen als cd of als vinyl met cd met daarbij 9 kunstwerkjes, horend bij de negen nummers die samen het album maken. The Bullfight verdient al lof voor de eigenzinnigheid en doortastendheid waarmee ze hun eigen weg gaan. Als je de uitgebreide release alleen nog maar in je handen hebt en de verschillende kunstwerkjes bekijkt, dan ben je al onder de indruk van hoe de band haar release vormgeeft. Negen kunstwerkjes, negen verschillende kunstenaars voor één muzikaal project. We zijn nog alleen maar aan het kijken en we genieten al volop. Streaming services, eat you heart out! Niet eens zozeer dat je deze 9 kunstwerkjes niet via streaming zou kunnen zien, je ervaart deze muziekrelease nu ook wel heel expliciet als kunstwerk in zijn geheel. Juist dit onderstreept het belang van fysieke releases.

En als je de nummers kent, tot je hebt genomen én je neemt dan de kunstwerkjes onder ogen, zie dan hoe de kunstenaars de onderwerpen tot zich hebben genomen. De beelden, geïnspireerd door titels, teksten en wellicht ook de muziek, ze passen zo ontzettend goed bij de nummers dat je mond er zo wat van open valt. Het is één ding om een idee te hebben, het is een tweede om het over te brengen op artiesten die iets met jouw voorzet mogen doen, het is een derde om dat vervolgens zó geslaagd gerealiseerd te zien. Het universum van Some Divine Gift in al zijn donkere, soms wat verwarrende, soms omineuze sferen, maar immer, immer prachtig geuit. Complimenten aan de negen kunstenaars (Jaco Putker, Bianca van der Werf, Wytse Sterk, James Johnston, Gary Alford, Henk Schiffmacher, Hélène Bautista, Bastiaan Mol en Sabine Vissers) die allen een prachtige bijdrage leverden aan Some Divine Gift: hoe mooi zijn deze werken én hoe passend bij de negen nummers.

Spoken word. En of dat negen nummers boeiend en afwisselend kan zijn? Dat is een vraag die bij veel mensen opkomt. Of dat in het algemeen zo is, die vraag staat open voor discussie, maar voor Some Divine Gift geldt dat dubbel en dwars. Ja, het album is zeer zeker boeiend én ja, het is afwisselend tot en met. Dat is misschien een kwaliteit die inherent is aan de songwriterscapaciteiten van Thomas van der Vliet, maar het is ook hoe de nummers klinken. Het is één ding of je interessante muziek kunt schrijven, je wilt ook dat de emotie in de uitvoering passend is. En dat is iets dat The Bullfight tot in de puntjes beheerst. Dat bewezen ze op de eerdere releases, van La Chasse via Shame, guilt, deception: Individuals chapter I, het live album Whisper In The Dark For Me tot en met het vorige bijzonder fijne Eggs and marrowbone, het murder ballad album van de band.

Voor diegenen die de band nog niet kennen, denk broeierig, denk onheilspellend, denk stemmig, denk ingehouden spanning, denk crime noir, denk verfijnd duister, denk aangenaam onaangenaam, denk muziek met een hart voor koud, denk een koude hand op je schouder, denk verkilling, denk rilling, maar dan warm gebracht, denk… Een bandje in het donker, een stoïcijnse bas, soms klein gehouden dan weer bijna manische saxofoon, kleine gitaaraccenten, prachtige vioolklanken en steeds, steeds verfijnd. Denk vooral ook niet, maar luister.

Negen teksten, negen nummers. Stuk voor stuk neemt de band ons heel passend mee in het nummer. Openingsnummer Ozymandias, een sonnet van Percy Bysshe Shelley wordt prachtig voorgedragen door Barry Hay en de muziek is passend spannend en tegelijkertijd ontzettend subtiel. Een heerlijk klankspel en je wordt meteen de muziek ingezogen. Je wilt de film die erbij hoort zien, het verhaal moet groter zijn dan het sonnet, wat gebeurt er in de wereld van Ozymandias, wat wil het sonnet ons vertellen? En hoe, hoe gaat het verder? Je ingehouden adem valt praktisch stil als het nummer naar zijn einde gaat. Wil je muzikaal spanning opbouwen? Thomas van der Vliet bellen!

Hoe subtiel doet de band dat ook bij De Ogen Van de Bruid! Eerst enkel een lichte toetsenklank om sfeer te zetten, dan de gitaar van Thomas. De stem van Spinvis, de bas komt erbij, langzaam maar zeker vult het klankbeeld zich. Mellotron, philicorda en hoe mooi de viool! En dan de tekst van Spinvis. Ieder mag er zijn eigen interpretatie bij hebben, maar je zou er zomaar ook de wanhoop van oorlog aan kunnen koppelen. Wat ook de achtergrond is, het past zo ontzettend goed bij elkaar. Het is wat je ervaart als interactie tussen tekst en muziek wat dit juist ook zo mooi maakt. Spinvis met zeer fraaie dictie én oh zo verfijnd sluit de muziek erop aan.

In The Last Neanderthal werkt de band samen met Mark Ritsema, niet voor de eerste en zeker ook niet voor de laatste keer. Eddie Kuijpers legt een heerlijke basis met de contrabas samen met André van den Hoek die hem met drums en percussie perfect begeleidt. Het ritme heerlijk en prachtig doorkliefd door de sax van Dick Ronteltap. De Fender Rhodes van Tim Moerkerken en de gitaar en piano van Thomas maken het af. Hoe heerlijk deze combinatie! Mooi hoe er tekstueel en muzikaal naar een climax wordt gegaan.

Een eerste prachtige trio aan spoken word tracks. Om te vervolgen met David Boulter, de toetsenist van Tindersticks, met echtgenote Veronika Boulterová, die samen het door hem voor Tindersticks geschreven My Sister voordraagt. Waar die band de tekst min of meer van een tragikomische muzikale begeleiding voorziet, brengt The Bullfight het veel meer als een donker drama. Weg het contrast tussen de soms speelse muziek en de donkere tekst, nee, The Bullfight, altijd wel verfijnd, benadrukt het donkere drama. Lees de tekst, laat die tot je doordringen, luister dan opnieuw naar het nummer. Verdorie, hoe fijn is deze combinatie weer. Thomas heeft de tekst heel anders muzikaal vormgegeven én wel dusdanig dat je de twee versies als compleet verschillende nummers kunt ervaren. Geen geringe prestatie om een nieuwe versie te maken van een geliefd nummer, knap gedaan! Ook los van de oorspronkelijke versie staat het als een huis.

Het is ongekend mooi om te horen welke gasten meedoen op het album. Maar laten we zeker niet The Bullfight uitvlakken. Hoe gaaf is The Incantation! Tekst en voordracht door Nick Verhoeven, de zanger van The Bullfight en ook hier weer, wat een gaaf nummer! Een tekst zoals we die, qua beleving, van Nick mogen verwachten en een nummer dat echt onder je huid kruipt. Heel gave opbouw, ook nog vóór de manische sax van Dick Ronteltap zijn entree maakt. Staccato in de muziek en, hoe je het ook wendt of keert, de slotwoorden van Nick zijn een absoluut statement over het nummer: “This is not an advice, it’s an incantation.” De muziek dreint als om die bezwering uit te spreken en de sjamanistische sax bevestigt dat. Onweerstaanbaar en niet te stoppen.

Daarna volgt het ijzersterke en ó zo mooie I Know You, geschreven en gesproken door Henry Rollins. Hoe geslaagd is ook weer dit nummer! De band moest werken met de al door Henry ingesproken tekst én maakt er dan dit van. Dit moet je luisteren, dit moet je ervaren. De ijle stem (is het dat wel?) op de achtergrond een heerlijk contrast met de muziek en met de stem van Henry. Het dissonante aan het nummer lijkt het vroege stoppen van de muziek voor Henry klaar is, maar juist dit werkt. Je aandacht als luisteraar verschuift en opeens ben je er, bijna alleen met Henry, maar als je goed luistert, hoor je ook nog instrumenten. Het is niet Henry alleen. De subtiliteit ervan, zo sterk gekozen. Complimenten ook voor hoe dit is vormgegeven. Het mag een vraag zijn geweest over hoe het uit te werken, met een al gesproken tekst, met de creativiteit van Thomas van der Vliet weet de band hier uitstekend invulling aan te geven.

De drie laatste nummers zijn eveneens simpelweg verdomde mooi. Het werkelijk schitterende Portugese Silêncio met de stem van terugkerende partner in crime Daisy Cools, een typisch Bullfightnummer in The Walker (wederom met Nick in dubbelrol, verantwoordelijk voor de tekst en voor de voordracht) en als absolute uitsmijter het sublieme Geluiden, met een tekst van de hand van Alex Roeka en tevens met zijn fraai donkere stem voorgedragen.

Some Divine Gift is een bijzonder album. De band gaat voor zichzelf de uitdaging aan om voor het eerst een album te maken in spoken word vorm en weet daar dan een heel erg afwisselende invulling aan te geven. Enerzijds dragen de gasten hier aan bij die elk hun eigen stem laten klinken bij een, al dan niet zelf geschreven tekst, het is anderzijds The Bullfight die er negen bijzonder fraaie composities bij neerzet. Afwisselend! Veel spoken word albums missen die afwisseling toch ook juist wel, zo blijkt uit een steekproef onder recente spoken word albums. Hier, fraaie stukken die je, probeer het zelf maar, alle aanleiding geven om nog eens te luisteren en nog eens te luisteren. Op dat vlak gooit het album al hoge ogen. The Bullfight doet er echter nog een schepje bovenop door het album aan te bieden met zeer, zeer fraaie kunstwerkjes bij alle nummers en gaat voor de onafhankelijke route. Die alles omvattende release is dan ook wel erg, erg fraai. Heel veel beter kan een release vrijwel niet worden. Topalbum!