Nick Saloman blijft een einzelgänger die zich gemakkelijk van de buitenwereld afsluit om in alle rust liedjes te schrijven. Maar als deze kenmerkende manier van componeren een noodzaak wordt, zorgt dat voor de nodige onrust in zijn hoofd. Normaal krijgen de The Bevis Frond nummers een herziening van zijn maatje Paul Simmons die er nog wat aan schaaft en schuurt. Een soort van vier ogen beleid, bij goedkeuring verlaten de songs de studio en belanden ze in de handen van de luisteraars.

Dit verhaal gaat echter niet op voor het tijdens de pandemie tot stand gekomen Little Eden. Het werkterrein beperkt zich tot de huiselijke sfeer waar de plaat tot stand komt. Het kleine paradijs in de boze tot stilstand gekomen dwaze wereld waar wij ons op dat moment in bevinden. Het leven neemt letterlijk in de I Can’t Breathe gitaarballad wendingen die niet te plannen zijn. Maybe We Got It Wrong en zien we het allemaal verkeerd en kijken we positiever tegen de toekomst aan.

Dus gelukkig hebben we deze ongemakkelijke periode reeds afgesloten en maakt Nick Saloman weer aangenaam gebruik van de mogelijkheden die een bredere bandsamenstelling hem biedt. Niet alleen gitaristen Paul Simmons en Bari Watts maar ook bassist Louis Wigett en drummer Dave Pearce zijn weer van de partij en dochterlief Debbie Saloman verzorgt de achtergrondzang. Een rijkelijk voorrecht dat je vooral in het speelplezier terug hoort. Nick Saloman is een gitaargenie dat het liefste zijn instrument solerend laat spreken.

Een muziekdeskundige die zich in het spel van grootheden als Carlos Santana, Neil Young, Greg Sage en J Mascis verdiept en deze huilerige, eigenzinnige smerige wijze van uitvoeren in zijn eigen spel verwerkt. Op Focus on Nature richt Nick Saloman zijn focus meer dan ooit op gitaargod Jimi Hendrix, en komt daar goed mee weg. Het gezelschap leeft zich heerlijk in de ruim acht minuten durende alternatieve Mr. Fred’s Disco progrocker uit, waardoorheen de psychedelische Pink Floyd adem en door Neil Young geïnspireerde gitaarlijnen voor een verfrissende wind zorgen.

De paardenbloem op de albumhoes symboliseert zijn staat van dienst, de weelderige bloeidagen zijn voorbij maar nog steeds levert hij aangename rocksongs af die zich als stofdeeltjes door de wind laten meevoeren, waaruit weer nieuwe songs ontplooien. De teksten staan zoals altijd bij de waanzin van de dag stil, The Bevis Frond klinkt jeugdiger dan ooit. En dat is bijzonder, zeker met een frontman die inmiddels zijn zeventigste levensjaar gepasseerd is.

Toch blijft Nick Saloman trouw aan de punkrockbasis en zijn de tracks inwisselbaar voor het vroeg jaren negentig tijdsbeeld op het indierock antwoord van het meer toegankelijke Jack Immortal. Net als in het pijnlijke stevige Hung on a Wire en de Hairstreaks sixties staat daarbij de sterfelijkheid centraal al legt die laatste juist het accent op het onvermijdelijke ouder worden. De prachtige Brocadine folk blijft tevens in dit decennium steken en benadrukt nogmaals de veelzijdigheid van The Bevis Frond.

Nick Saloman introduceert de plaat met een heerlijk schurend hardrock intro, waarna hij gelijk zijn ontevredenheid uitschreeuwt. Hij geeft de samenleving direct in Heat een kritische trap na en benadrukt als songsmid dat hij nog steeds dat anarchistische punkhart bezit. De aarde is een oververhitte planeet, niet alleen door de klimaatschommelingen maar vooral vanwege het wanbeleid waarbij het om geld en macht draait. De hulpeloze volgende generatie zit met deze puinhopen opgescheept, het verstopte rioolputje waar de drek als een parasietenvirus uit kruipt.

Hebben we dan niks geleerd? Blijkbaar niet. Het zwarte Happy Wings fastfood tijdsbeeld stelt de bio-industrie en massaproductie aan de kaak. Laaghangende Big Black Sky depressies vervuilen het luchtruim. Pandemie naweeën denderen nog in de emotionele gelatenheid van het uitgestorven Leb Off door. Een bijna intiem vader dochter momentje met de overige bandleden als toeschouwers.

Gelukkig is er ook nog ruimte voor zijn typerende sarcastische zelfspot. De luchtige relativerende Wrong Way Round powerpop geeft inzicht in het dwarse naïeve anders denken. The Hug vraagt om respect voor zijn baanbrekende werk als muzikant. In het mijmerende Vitruvian Man herplaatst hij zich in de perfecte Messias rol van rockidool, al blijft hij voor de omgeving die gevaarlijk uitziende buitenstaander waar in het verleden Nirvana (Smells Like Teen Spirit) en Radiohead (Creep) al over gezongen hebben.

De troosteloosheid van de piano voegt er de nodige neerslachtigheid aan toe. Ook Here for the Other One staat bij die outsider positie stil, het eeuwige voorprogramma waar een enkeling voor komt, al weten deze de naam van die band niet eens te noemen. Een pijnlijke constatering, die helaas vaak wel kloppend is.

We vervoeren ons als een razende grunge garage noise orkaan met reserve brandstof door de Empty tekortkomingen heen. Het Focus on Nature titelstuk benadrukt nogmaals dat we op aarde te gast zijn. We herbouwen ons isolement en bewonen onze veilige aurabubbel. Het pijnlijke Gods’ Gift bevestigt nogmaals dat we geen oog voor de omgeving hebben en slechts blinde zoekers in het paradijs zijn. Zelfs deze confronterende recht in je gezicht rocksong verandert daar niks aan.

In het psychedelische Mirror leeft bassist Louis Wigett zichzelf uit. Nick Saloman identificeert zich niet met de maatschappij, maar houdt deze slechts een spiegel voor. Focus on Nature benoemt de corona nasleep en het aardse verval maar staat tevens bij persoonlijke thema’s als de sterfelijkheid en uitgerangeerde rockartiesten sterrendom stil. Focus on Nature overtreft het meesterlijke Little Eden en geeft treffend aan dat Nick Saloman het beste in groepsverband functioneert.